No cóż... ta książka jest dosyć gruba, pozbawiona szaleńczej akcji, sporo w niej opisów i generalnie nic się aż takiego nie dzieje...

Tak by ktoś mógł powiedzieć o Dziedzictwie Ognia, trzecim tomie serii, ale gdybym tylko to usłyszała od razu wszczęłabym wojnę. Ta książka to mistrzostwo! Dzieje się tu wbrew pozorom bardzo dużo, a owe liczne opisy są dla mnie niesamowicie magiczne - czytałam tę powieść z bijącym sercem i dreszczami, to na takie emocje właśnie czekałam i tego oczekiwałam zaczynając cykl Szklany Tron! 

Tak swoją drogą to obawiałam się pisania recenzji każdemu z tomów. Bałam się, że nie będę miała o czym sensownym pisać, ale na chwilę obecną mimo że nadal zostało mi kilkanaście stron do przeczytania, już mam ochotę wylać z siebie potok słów, dlatego zaczęłam pisać już teraz. Tyle tylko, że rzeczywiście mogą one nie mieć najmniejszego sensu więc z góry przepraszam...

DZIEDZICTWO OGNIA

Sarah J. Maas

Krótko w ramach wstępu - przez działania Chaola w poprzednim tomie, Celaena zostaje odesłana do Wendlyn. Mój biedny, kochany Kapitan jest przekonany, że uchroni dziewczynę przed niebezpieczeństwem ze strony króla Adarlanu. Poza tym Westfall mierzy się z prawdą, jaką poznał o swojej ukochanej oraz z ogromnymi dylematami moralnymi wobec dworu i swoich przyjaciół. Oczywiście plany Zabójczyni zmieniają się diametralnie i trafia do krainy rządzonej przez jej ciotkę Maeve - jest to ostatnie czego by chciał król, ale także i sama bohaterka. Jeżeli jednak Celana chce spełnić obietnicę daną swojej zmarłej przyjaciółce, jest zmuszona zmierzyć się ze swoimi demonami, które tak zaciekle trzyma w sobie od 10 lat. Pod okiem groźnego Fae, rozpoczyna szaleńczy trening i walkę z samą sobą oraz tlącą się w niej magią.

W tej książce sporo się zmieniło. Poznajemy bardzo dużo nowych postaci, stworów i wątków, dowiadujemy się wiele na temat magii i tajemnic z nią związanych. Jest kilka nowych perspektyw, dzięki czemu nie ma czasu na nudę, mimo że tom jest już całkiem sporawy. Ten ogrom nowych informacji w nas wręcz uderza i to od samego początku. Ja miałam problem z wiedźmami i sabatami - tę hierarchie muszę jeszcze sobie przyswoić, bo w pewnym momencie się pogubiłam - ale to tylko takie moje małe przemyślenia. Mogło się tak stać gdyż przez jakiś czas nie przywiązywałam do nich zbytnio uwagi, pragnąc tylko czytać o Celaenie i Rowanie, którzy skradli moje serce swoją nienawiścią do siebie nawzajem, która jak się domyślacie rozwija się w coś więcej. Jednakże był jakiś moment kiedy to postać Manon bardzo mnie zaintrygowała i z równie wielkim zaangażowaniem czytałam podrozdziały z jej perspektywy. Początkowo nie rozumiałam sensu umieszczenia tych rozdziałów w tym tomie, nic one nie wniosły do całej fabuły, ale najważniejsze wydarzenia są jeszcze przede mną więc jestem doskonale świadoma, iż Sarah ma co do Manon i jej wywerny spore plany.

Koniec końców całość spełniła moje najśmielsze oczekiwania i nie mam do czego się przyczepić - nawet do tej tragicznej w skutkach końcówki. To jak Maas użyła słów, by przenieść nas do krainy Fae i pół-fae to jest magia sama w sobie. Nie wiem jak ona tego dokonuje, jak tworzy takie barwne i złożone postaci oraz świat skomplikowany politycznie, jak łączy ze sobą wątki i jak gra na naszych nerwach... Wystarczy tylko zamknąć oczy, by móc przenieść się do świata Celaeny...

Chwilami porównywałam sobie w głowie czytanie ToG z czytaniem Dworów. Może i nie powinnam tego robić, ale w jakiś sposób to właśnie Szklany Tron wygrywa na razie te starcie choć przede mną nadal dwa tomy + najnowszy, którego premia już za dwa dni. Być może brak romansu wysuniętego na pierwszy plan, dużo bardzo pozytywnych bohaterów, do których nie sposób się nie przywiązać i sama postać Celaeny, tak silnej, odważnej i zadziornej młodej dziewczyny skradły moje serce przez co nie patrzę na występujące w powieściach mankamenty. W dodatku z książki na książkę styl  i warsztat autorki zmieniają się diametralnie, a ja już wyczuwam ogrom nadchodzących w dalszych tomach emocji. Zobaczymy co powiem, gdy skończę już wszystkie. Bądź co bądź wszystko co wychodzi spod pióra Sarah jest przepiękne i magiczne.

Twórczość Donato Carrisi nigdy wcześniej nie rzuciła mi się w oczy. Tak naprawdę to dopóki nie założyłam Instagrama dopóty nie wiedziałam o jego istnieniu. Pamiętam, że kilka osób polecało wtedy Trybunał Dusz z taką dosyć mroczną okładką, z ciekawości oczywiście zajrzałam do recenzji jego książek i uznałam, że na pewno coś co by mi się spodobało, ale jak to zawsze bywa całkowicie o tym zapomniałam.

Wśród marcowych premier Wydawnictwa Albatros znalazła się właśnie najnowsza powieść tego włoskiego autora, Dziewczyna we mgle, która notabene została w ubiegłym roku zekranizowana, a film polską premierę ma już niedługo, bo 20 kwietnia. Mnie ekranizacja raczej nie interesuje ale sama książka, która jest tu najważniejsza, wzbudziła moją ciekawość dlatego też to na jej lekturę zdecydowałam się w ubiegłym tygodniu. No i mam nadzieję, że to nie będzie moje ostatnie spotkanie z tym autorem! Zapraszam na recenzję!

DZIEWCZYNA WE MGLE

Donato Carrisi

Małe górskie miasteczko we Włoszech. Tutejszy psycholog zostaje wezwany w środku nocy na posterunek policji i jak sam opowiada... od tej nocy wszystko się zmienia. I muszę powiedzieć, że wystarczyło kilkanaście pierwszych stron, żeby mnie zaciekawić a wręcz sprawić, że siedziałam w pracy jak na szpilkach - marzyłam już o tym, żeby wrócić do domu i poznać tę powieść. Chwila z ową książką rano przy śniadaniu, to jak zjeść tylko kosteczkę czekolady...

Ginie dziewczyna. Na miejsce przybywa kontrowersyjny detektyw Vogel, który za wszelką cenę, chce rozwiązać zagadkę jej zniknięcia. Dosłownie za wszelką cenę. Vogel wydawał mi się na początku porządnym, z łbem na karku policjantem, ale szybko zmieniłam zdanie choć i tak miałam nadzieję, że coś za jego postępowaniem się kryje innego niż się nam wydaje. Niestety odnalezienie dziewczyny nie było dla niego tak ważne, jak naprawienie swojego wizerunku po beznadziejnej sprawie sprzed kilku lat. Od razu w głowie kiełkuje nam pewna myśl, czy organy ścigania w realnym świecie też sięgają po takie środki jak media, manipulowanie dowodami i z drugiej strony ich olewanie. No cóż, głupie pytanie. Owszem na sto procent tak jest, więc książka poza dostarczeniem sporej dozy rozrywki, bo w końcu to bardzo trzymający w napięciu kryminał, otwiera też nam szeroko oczy i daje do myślenia.

Czy detektyw Vogel tropi sprawcę, czy szuka dziewczyny? Czy tylko i wyłącznie dwa o swój interes, a rodzina zaginionej to tylko pionki w grze? Jak podejść do takiej sprawy, którą początkowo nikt się nie przejmował? Ot co, dziewczyna z konserwatywnego i religijnego domu dała nogi za pas, postanowiła uciec, żeby poczuć choć trochę wolności - większa część społeczności na początku tak pomyśli i jest to mechanizm naturalny, patrząc na środowisko w którym nastolatka dorasta. Matka, aktywna członkini pewnej grupy religijnej sądzi, że zna córkę doskonale i jest święcie przekonana, że jej córka nie uciekłaby. Znany detektyw również uważa, iż to nie zwykły przejaw buntu, dlatego też przejmuje dochodzenie i zaczyna niebezpieczną grę ze sprawcą oraz mediami. Trzeba przyznać, że nie jesteśmy aż tak przyzwyczajeni do bohaterów, stróżów prawa, których mamy ochotę palnąć w łeb i krzyknąć, że nie powinien tu działać we własnym interesie a w interesie dziewczynki. Autor sprytnie zagrał, zarówno z naszymi emocjami jak i losami bohaterów. Bo dzięki temu banalny schemat porwania w małej miejscowości, często spotykany w książkach i filmach, staje się mniej banalny dzięki toczonemu w dziwny sposób śledztwu. Tajemniczy klimat utrzymywany przez większą część książki również sprawia, że nie możemy się od niej oderwać. Wcale się nie dziwie, że stworzono film na podstawie książki. Cała powieść to idealny scenariusz do filmu, dlatego też jestem niesamowicie ciekawa innych książek autora i mam nadzieję, że prędzej czy później po nie sięgnę.

I tak największym zaskoczeniem są dwie ostatnie strony. Ja oczywiście toczyłam swoje własne śledztwo w głowie i myślałam, że idzie mi całkiem nieźle. Kilka rzeczy trafnie oceniłam, ale jak to się mówi - najciemniej jest pod latarnią. Autor nieźle wodził nas za nos, odciągając myśli do najważniejszej osoby w tej książce, tytułowej dziewczyny, z rudymi włosami i piegami na młodej twarzy. O dobrym i szczerym sercu. Odciągał nas też od jeszcze innej postaci, która zwala na nas na samym końcu po prostu... bombę. Jedyny scenariusz, który całkowicie odrzuciłam! Także czytając tę książkę, po prostu niczym się nie sugerujcie, nic tu nie jest takie jak się wydaje.

Różne czynniki sprawiają, że czytamy jakąś książkę. Ulubiony gatunek, ukochany autor, ciekawa fabuła, pozytywne opinie, egzemplarze recenzenckie, okładki... W tym przypadku podziałało na mnie  jednak jedno słowo... Cambridge. Niesamowicie mocno kocham to miasto, w którym spędziłam dwa cudowne lata, poznałam mega ludzi i zakochałam się w zatłoczonych uliczkach otoczonych przepięknymi collegami, zakochałam się też w parku, w którym spędzałam przerwy z książką na kolanach, obserwując  rodziny czy znajomych, pływających na łódkach świetnie się przy tym bawiąc. Uwielbiałam turystów i klientów restauracji, w której pracowałam. No dobra, bo o tych moich wspomnieniach mogłabym napisać cały post, a ja tu dziś przychodzę do Was z recenzją a nie z kartką z pamiętnika. 

Thrillerów psychologicznych wychodzi mnóstwo, nagle stał się to bardzo powszechny gatunek a autorzy ścigają się w tworzeniu zawiłych, czasami psychodelicznych wręcz powieści. Dlatego coraz ciężej czytelnika zaskoczyć. Zainteresowałam się książką Znajdź mnie głównie z powodu wzmianki o Cambridge. Sam opis był ciekawy, ale i tak wydał się nieco oklepany. Jednakże perspektywa przeniesienia się do ukochanego miasta chociażby na łamach stron powieści była silniejsza niż sceptycyzm związany z fabułą książki. 

Zapraszam na recenzję, dowiecie się czy J.S. Monroe miło mnie zaskoczył, czy też potwierdził moje obawy (osoby, które obserwują mnie na Instagramie znają już odpowiedź, ale i tak zachęcam do lektury postu).

No i to była książka, której potrzebowałam! Mimo, że Marzyciel jest piękny i bajkowy, to dosyć długo go czytałam, co zaczęło mnie powoli męczyć. Koronę w mroku połknęłam  błyskawicznie, nie mogłam się od niej wręcz oderwać, co przy mojej ostatnio małej ilości czasu jest naprawdę rzadkością. Była akcja, ulubieni bohaterowie, szklany zamek, magia i tajemnice, które powoli autorka oraz główna bohaterka przed nami odkrywają. I oczywiście zawał serca. Nie jeden a kilka. 

Ja to kupuje! Wszystko co wychodzi spod pióra Maas, czy w lepszej czy gorszej formie, ja kupuje i stawiam na piedestał i choć przede mną jeszcze trzy książki autorki, których nie przeczytałam, to i tak wierzę, że mogę śmiało tak mówić bo na pewno się nie zawiodę (zastanawiam się, jak będę zaczynać recenzję kolejnych tomów - zasób słów wyrażający uwielbienie i zachwyt powoli mi się kończy...). 

KORONA W MROKU

PRAWIE każda recenzja tej książki zaczyna się od podobnych słów... "Mija kilka miesięcy odkąd Celaena wygrywa turniej o tytuł Królewskiego Obrońcy..." bla bla. Ja, hipokrytka i jakże oryginalna osoba postanowiłam, że zacznę podobnie. A więc mija kilka miesięcy odkąd Celaena wywalczyła swoją wolność w turnieju zorganizowanym przez króla, choć wolność w tym przypadku to nadal pojęcie względne. No na pewno może się znów pławić w luksusach i ma większą swobodę ruchów, niż to miało miejsce przed turniejem... Może też podejmować własne decyzje, choć nie w przypadku osób, które musi zabić...


Celaena to niesamowicie mocno skomplikowana i złożona osobowość. I potrafi dobrze kłamać, w szczególności samą siebie. To, jak odkrywa powoli przed nami swoje karty jest momentami aż irytujące. Chciałoby się od razu móc znać każdy jej sekret i każdą emocje, przecież do cholery my nikomu nie zdradzimy, po co takie bomby na ostatnich stronach książek?! Choć o to powinnam mieć pretensje do Maas i właściwie to niczego innego nie mogłam się po niej spodziewać. Ale wracając do bohaterki... nieźle miesza i żyje na pograniczu, już pomińmy to jak jest odważna, bohaterska, honorowa i no przede wszystkim silna. Do tego zadziorna i lekko snobistyczna, dzięki czemu w moich oczach jest bardziej ludzka. Czy możemy ją za to winić, że momentami pragnie być całkowicie normalna i zrobić coś tylko dla siebie i z myślą o własnym życiu? Jakże ja jej kibicuje i jakże ją uwielbiam! Dawno tak nie zżyłam się z bohaterką. To nic, że za to jak zachowywała się pod koniec książki względem pewnej osoby mogłabym ją udusić gołymi rękoma. Ową osobę nadal lubię tak samo i zdania na jego temat nie zmieniłam (już wiecie, że to jakiś ON), choć domyślam się czemu sobie tak przeskrobał u wielu osób. Polubiłam też mocno księcia Doriana. Jego cechy charakteru, takie jak sympatyczność i dobre serce zdecydowanie dały o sobie znać w tym tomie. Nawet powiedziałabym, że troszkę mi go szkoda. Poprzednio nieco mnie irytował, chciałam żeby usunął się w kąt i dał miejsce Chaolowi. Teraz widzę, że Maas ma dla niego zaplanowane coś bardzo, bardzo ważnego i wielkiego. A Chaol w tym tomie... to po prosto mój ulubiony Chaol.


Wspomnę może o tym, że akcja nadal głównie toczy się na Szklanym zamku, choć momentami przenosimy się na ulice miasta, które poznaliśmy w nowelkach o Zabójczyni. Powoli autorka wprowadza też nowe osoby i nowe fakty, dzięki czemu kształtuje się nam coraz większy obraz całości. Dostrzegamy złożoność świata, który wykreowała autorka. Książka dzięki tym coraz to nowym szczegółom wciąga i nie nuży, jak w przypadku poprzedniego tomu, a elementy magii oraz walk przyspieszają nam bicie serca i sprawiają, że czytamy z wypiekami na twarzy. Po za tym mrok, który się czai za akapitami tej powieści - jest przerażający ale i fascynujący. W połączeniu z innymi elementami i ekscytującymi faktami - daje to nadzieję na epicką wręcz historię!

Co z wątkiem miłosnym? No cóż, moja dusza romantyczki miała się czym nacieszyć, ale do czasu... Jednak nie czułam mocnego zawodu, nie czułam złości do nikogo, ani do bohaterów ani do autorki. Wiedząc, że mam przed sobą jeszcze trzy grube tomy zdaje sobie po prostu sprawę z tego, że tak ma być i tyle. Pogodziłam się z tym. To dopiero początek, zalążek wszystkiego i całej masy emocji. Końcówka mnie wbiła w fotel, jak chyba każdego, ale nawet i tu nie czuje zawodu a podekscytowanie na myśl, gdzie przeniesie się akcja i na myśl o magii, która czeka w kolejnym tomie.



To tak w skrócie o książce, która już dawno została zrecenzowana "wzdłuż i wszerz". Jak dla mnie świetna. Skończyłam ją w pełni usatysfakcjonowana i gotowa na dalszą przygodę. Czekam na epicką miłość, czekam aż Celaena pokaże prawdziwą twarz, jak pokaże ją tym wszystkim, którzy ją tak okrutnie skrzywdzili.