(...) nic nie pozbawia nas sił równie skutecznie jak strach

Uwielbiam Wydawnictwo Albatros. Prawdopodobnie ze względu na to, że wydają Cobena. Ale nie tylko jego. Spod ich skrzydła wychodzi mnóstwo świetnych thrillerów i kryminałów! Jednym z nich jest Za zamkniętymi drzwiami B.A. Paris. Nie obeszło się bez historii z życia wziętej, więc zacznę krótko od niej...

Właściwie historia jest taka, że zamówiłam tę książkę oraz najnowszą powieść Alex Marwood za pobraniem, do odbioru w sklepie i o tym trochę zapomniałam. W tym samym czasie wprowadziłam w życiu pewne zmiany i okazało się, że jestem nieco spłukana - a tu sms "paczka do odbioru". Szlag, pomyślałam. Trzeba to po prostu olać... Paczka (i sklep) przypominała się o swoim istnieniu kilka razy, ale ja dumnie to lekceważyłam. Trudno, następnym razem kupię. Nie teraz. To nie czas na nowe książki. Ekhm, wracając raz z siłowni, mając 25 min do autobusu weszłam do znanego nam wszystkim sklepu z książkami tak sobie, z nudów. Chadzałam sobie między alejkami, dotykałam książek, wzdychałam do nich... aż natrafiłam na Za zamkniętymi drzwiami i zobaczyłam na własne oczy jak okładka jest piękna i wydanie cudowne. Pomyślałam też o innej książce Alex Marwood stojącej "samotnie" na półce - jak pięknie by wyglądała obok następnej... 

Tak, wyszłam ze sklepu z ową usilnie olewaną przeze mnie paczką (dodam, że jeszcze jakieś dwa dni i paczka zostałaby zwrócona, a mój fundusz remontowy by nie ucierpiał). 

Doskonale wiecie, że lubię kryminały oraz thrillery psychologiczne. Dobra - lubię praktycznie wszystko na co akurat mam ochotę, ale te gatunki są mi bardzo bliskie. Po ostatnich nieudanych próbach przełamania czytelniczej niedoli romansami, które zawsze były dla mnie niczym lek na całe zło, postawiłam na książkę, którą chciałam w sumie przeczytać od samej polskiej premiery, a nawet i na trochę przed, bo mignęła mi kiedyś na Amazonie.

ZA ZAMKNIĘTYMI DRZWIAMI

B.A.PARIS

Podeszłam do historii z rezerwą, z racji że ostatnimi czasy dużo książek mnie rozczarowuje, ale na prawdę miałam ochotę na dobry psychologiczny thriller. Bałam się jednak, że z tą książką będzie tak samo jak z poprzednimi, a przecież tytuł ma tak dobre oceny i recenzje - nie chciałabym jakoś zaniżyć tej noty tylko dlatego, że przechodzę jakiś dziwny okres. I oczywiście te przypuszczenia, że nie wciągnę się, że się zawiodę i tym razem się spełniły, choć tylko w małym stopniu. 

Sam opis na okładce sugeruje nam, że coś jest nie tak w małżeństwie głównych bohaterów - Grace i Jack'a Angelo. Teraz pytanie tylko, co ta debiutująca autorka im (i nam) zgotowała? Od początku spodobał mi się styl B.A. Paris, nie zbyt skomplikowany i trafiający do czytelnika, który aktualnie nie wymaga zbyt wiele od lektury. Mamy tutaj narrację pierwszoosobową, a rozdziały podzielone są na te z "kiedyś" i te z "teraz" sprytnie poprzeplatane, co doskonale pobudza ciekawość czytelnika. Jak się domyślamy ma to na celu doprowadzenie nas powoli do meritum sprawy, która zapowiada się swoją drogą na interesującą! Jest perfekcyjne małżeństwo. Mąż prawnik, chroniący ofiary przemocy domowej, bardzo przystojny i dbający o swoją małżonkę oraz jej chorą siostrę. Jest idealna Grace - piękny wygląd, perfekcyjna pani domu. Kochają się nad życie, choć nie znają się zbyt długo, ale nikogo to nie dziwi - bo w końcu to miłość, kto ją zrozumie? Mają przyjaciół, z którymi spotykają się regularnie na domowych przyjęciach. Ci uwielbiają państwa Angelo, stawiają sobie ich małżeństwo na wzór. No ale w towarzystwie pojawia się nowa osoba. Która zaczyna dostrzegać rzeczy, jakich starzy znajomi nie dostrzegają, albo nie chcą dostrzec. Co to o nich świadczy? Czy takich ślepców można nazwać prawdziwymi przyjaciółmi? I najważniejszego pytanie: co jest nie tak z tą idealną parą, którzy wyglądają jakby nie widzieli poza sobą świata? Co odkryła Esther?

Grace opowiada nam wszystko, a ja mam ochotę ukręcić jej łeb. Na prawdę - jak na moje to cała ta historia w ogóle nie miałaby miejsca, gdyby nie głupota i ufność głównej bohaterki, ale tak to nie mielibyśmy co czytać, więc ja nie o tym... Przez to, że początek tego wszystkiego mnie tak irytował byłam już w stanie powiedzieć, że nie! oto kolejna książka, która mnie rozczarowała! Nie ma już dla mnie nadziei... Ale czytałam dalej. Dzielnie. Przy jakiejś setnej stronie na prawdę się wciągnęłam, a do Grace pałałam nieco większą sympatią. Czyta się szybko i nie ciężko się we wszystkim połapać. Nie ma innych ważnych wątków niż ten główny, dlatego też skupiamy się przede wszystkim na rozwikłaniu zagadki, a przede wszystkim na tym jak to się skończy, bo choć łatwo na to wpaść to i tak pojawia się dreszczyk emocji. No właśnie, zakończenie... Z jednej strony mi się podoba i ciężko mi wyjaśnić czemu. Lubię w sumie takie niestandardowe końcówki, które otwierają pole do popisu jeśli chodzi o dopowiedzenie sobie reszty historii przez czytelnika. Ale z drugiej strony taki koniec może zawieźć, jeżeli czytamy z wypiekami na twarzy, nie mogąc się doczekać finiszu. Ja na szczęście tak nie czytałam, a więc się finalnie nie zawiodłam. 

Ta książka to debiut z na prawdę niezłym pomysłem na dobrą historię. Choć nie nazwę się specem od thrillerów psychologicznych to śmiem twierdzić, że sporo jej niestety brakuje i nie jestem pewna czy słowa, że jest bestsellerem, nie są nad wyraz (choć biorąc pod uwagę dosłowność tego znaczenia, to może i rzeczywiście sprzedawała się całkiem nieźle). Wielu z tych, którzy mogą się nazwać takimi specami od tego gatunku to faktycznie się zawiedzie. No bo jest wiele "ale". Można by trochę zgłębić psychikę innych bohaterów, nie tylko Grace, która na moje była po prostu głupia. Świetnie byłoby poznać myśli Jacka, czy Esther. Ale to nie ja piszę tu książki. To nie był mój pomysł, tylko pani Paris i nie czuje żeby to był stracony czas - ten który poświeciłam na czytanie. Napisałabym, że to lekka i przyjemna historia na jeden dzień, ale nie pasuję to trochę do gatunku literackiego... No cóż - na pewno polecam i zachęcam, by zajrzeć do tego idealnego domu państwa Angelo. 

Chwilkę trwało zanim wpadłam na pomysł, o czym by tu teraz napisać - jakiś tydzień temu spojrzałam na przedmiot, który trzymam w ręku kiedy tylko mogę i zaczęłam pisać ten post, który kończę dopiero teraz. Przedmiot, który zawsze towarzyszy mi w pracy, w podróży pociągiem czy autobusem. Zawsze znajdzie się dla niego miejsce w mojej zaśmieconej torebce. Przedmiot, dzięki któremu jestem kim jestem, tutaj w tym magicznym miejscu w Sieci. Wiecie już co to, prawda?  Mój niezawodny czytnik. Moje dziecko. Dużo osób piszę o magii, jaka płynie z czytania papierowych książek i że czytnik nigdy tego nie zastąpi. Racja, zgadzam się! A jak pięknie wyglądają na półkach! Ale na chwilę obecną mój Kindle ma dla mnie więcej plusów niż papierowe wydania. Może grzeszę. Może jestem hipokrytką, bo jak widzicie skrupulatnie zbieram książki do mojej przyszłej biblioteczki, ale w końcu... nazwa zobowiązuje. Ja naprawdę kocham czytać e-booki! Dostaje wiele wiadomości na temat mojego czytnika, więc postanowiłam wyjść Wam na przeciw i dodać krótki post na ten temat.

5 powodów, za które kocham mój czytnik

1. Najważniejszym powodem to fakt, że mogę czytać po angielsku. Oryginalne e-booki na Amazonie są często w naprawdę świetnych cenach (ostatnio zapłaciłam za książkę w dniu premiery 1$) i dostępne "od ręki". Wystarczy kliknąć kilka razy, zapłacić i plik znajduje się na naszym czytniku, podczas gdy za papierowe wersje w oryginale musimy w naszym kraju zapłacić nierzadko majątek, a jeśli nawet zamówimy w atrakcyjnej cenie z zagranicznych sklepów np. z Bookdepository to wiąże się to z długim oczekiwaniem na przesyłkę. Uwielbiam czytać po angielsku, ale o tym już wspominałam nie raz i nie dwa, dlatego też cieszę się że mam Kindla. W ramach ciekawostki - w moim modelu Kindla (Paperwhite 3), jeżeli jesteśmy połączeni z Internetem mamy możliwość sprawdzenia słów w angielskich słownikach, między innymi w słowniku wyrazów bliskoznacznych, a także na Wikipedii. Nie ma niestety polskich wersji, a szkoda. Natomiast to nadal jest  bardzo pomocne - jeżeli nie kojarzę jakieś słowa, zaznaczam je i od razy wyświetla mi się chmurka z innymi określeniami danego wyrazu, a także opis danego określenia przedmiotu bądź zachowania. Świetny sposób na naukę!
2. Drugim powodem jest to, co w sumie wspomniałam powyżej, dostępność książek. Jeżeli zamówię książkę przedpremierowo, nawet 3 tygodnie wcześniej, to w samym dniu premiery pojawia się już z rana na moim czytniku. W polskich sklepach internetowych podajecie swoje konto na Amazonie (w przypadku użytkowników Kindla), dzięki czemu plik wysyłany jest automatycznie.
3. Ceny książek. To prawda, że za e-booki się płaci. Możecie powiedzieć, że wolicie dopłacić 10-15zł i mieć papierową wersję na półce, ale mnie ten argument nie przekonuje. Po pierwsze nie wszystkie książki chcę mieć w swojej biblioteczce, mimo że chcę je przeczytać. Już dawno uznałam, że na moich półkach stać będą tylko książki ulubione. Chce kolekcjonować premiery ukochanych autorów, te do których na pewno kiedyś wrócę. Dlatego też gdy wybieram książki na czytnik to są najczęściej jakieś romanse, dramaty itp - pojedyncze tytuły, które przeczytam i o których prawdopodobnie zapomnę. Oczywiście, że bywa iż przeczytam coś i uznam, że cholera muszę to mieć nie tylko na wirtualnej półce. Wtedy po prostu planuje powoli kupno papierowych wersji. Po drugie, to jest nadal 10-15zł taniej za książkę a często i więcej (na woblink.com macie świetne rabaty przy zakładaniu konta), a ja jestem biedną studentką.
4. Wygoda czytania. Wierzcie mi, że podczas czytania przyjmuje tysiąc różnych pozycji. I podczas czytania uwielbiam jeść. A do tego potrzebna jest ręka. Kiedy czytam papierową wersję mam wielki problem, żeby usytuować się tak by książka nie spadła z kolan, strony same się nie przewracały i żebym trafiła widelcem w jedzenie, a potem do buzi. Z Kindlem sprawa jest prosta. Czytnik trzyma się na zgiętych kolanach idealnie, nie muszę przytrzymywać kartek, a do przejścia do następnej strony wystarczy tylko palec (nos też się sprawdza). W przypadku kiedy jem przy stole jak cywilizowany człowiek również się nadaje - trzymam go sobie przed oczyma i spokojnie jem obiadek. Poza tym Kindle jest lekki. Podczas mojego wyginania się mogę trzymać go jedną ręką, wysoko w górze, na boku - gdziekolwiek się da. Ręka mi nie cierpnie tak jak przy trzymaniu papierowych. I mogę czytać przy przygaszonym bądź całkowicie zgaszonym świetle. Nienawidzę mocnego światła w pokoju - jestem fanką małych lampek dających przytulny nastrój, albo całkowitej ciemności. Niestety często nie pozwala to na swobodne czytanie. Przy Kindlu nie muszę się martwić o moje oczy. Wyświetlacz jest świetny, imituje kartkę papieru. Kiedy czytamy w pełnym słońcu widzimy wszystko, nie ma problemu jak w przypadku czytania na tablecie. A w ciemnościach ekran jest odpowiednio podświetlony, nie razi ani nie męczy wzroku. A'propo lekkości - oczywiście bardzo istotne jest to, że wciska się do każdej torebki, nie zajmuje miejsca i nie waży. Jak jadę na uczelnie to jest to dla mnie zbawienie, bo zazwyczaj dźwigam jeszcze komputer i inne pierdołki.
5. Zaznaczanie cytatów bez cholernych karteczek, których nigdy nie mam kiedy ich potrzebuję. 

Jestem gadżeciarą. A to jest jakiś gadżet. Przyznaje, że kupiłam czytnik spontanicznie, po krótkiej konsultacji ze znajomą, która jest taką samą bookoholiczką jak i my wszyscy. Wiedziałam, że jakiś ma więc zapytałam, czy z ręką na sercu poleca, czy to nie to samo jak czytanie na tablecie, czy rzeczywiście warto. Poleciła. Podała jaki ma model. A ja kupiłam. Często mam na coś zajawki, w szczególności na sprzęt elektroniczny i choć szukam, czytam, planuję - to po jakimś czasie rezygnuję. Tym razem było bez zbędnego gdybania. I nie żałuję! To jedna z najlepszych rzeczy, na które wydałam pieniądze. Dzięki niemu tak bardzo wkręciłam się w czytanie! Bo choć kocham to robić od zawsze, to nie czytałam tyle ile bym chciała. Dzięki Kindlowi nadrobiłam naprawdę sporą ilość tytułów.

Jeśli mogę dodać kilka informacji od siebie, na temat spraw technicznych: 

- Jak już mówiłam posiadam Kindle Papwerwhite 3, wersja z reklamami. Od razu mówię o co chodzi - są to reklamy książek amerykańskich na np. wygaszaczu ekranu. Absolutnie mi to nie przeszkadza. To nie są reklamy typu tych, które atakują nas w aplikacjach na smartphonach i przerywają daną czynność. 

- Kupując czytnik rejestrujemy się na Amazonie. Nasz Kindle nosi nazwę naszego konta. I gromadzimy sobie na wirtualnej półce książki. Jak już pisałam - sklepy internetowe często same odsyłają nam pliki, jeżeli zaznaczymy w odpowiednim miejscu, że chcemy. Jeżeli nie, to mamy zazwyczaj do wyboru do pobrania dwa pliki .mobi albo .epub. Wybieramy ten pierwszy i potem, po podłączeniu czytnika do komputera wgrywamy w odpowiedni folder (u mnie to podfolder documents). Wszystko jest naprawdę proste i przejrzyste w obsłudze.

- Możemy oczywiście wgrywać pliki osobno, nie pochodzące ze sklepu. Kindle obsługuje .mobi, ale pdf też przejdzie. Nie będzie miał jednak właściwości, jakie mają pliki mobi (np. przechodzenie do konkretnych rozdziałów). Są za to dostępne strony, które konwertują pdf na mobi, epub na mobi itd.

- Bateria wytrzymuje bardzo długo (to właściwie kolejny powód, dla którego kocham czytnik). Nawet do tygodnia. Ładuje się za to szybko. 

- Dotyk jest czuły i nie sprawia problemów.

Jestem zdania, że książka to książka nieważne w jakim formacie. Ważne, że można czytać. Ważne, że można uciec w świat fantazji, poznać nowych znajomych, zakochać się, złamać sobie serce, znienawidzić - i nie ma znaczenia, czy trzymamy w ręku pięknie wydany tom, czy zwyczajny czarny przedmiot. Ich zawartość jest taka sama. Obie rzeczy oddają piękno jakie niesie czytanie, obie rzeczy dostarczają nam takich samych emocji. 

A jak to jest z Wami? Co myślicie o czytnikach? Dajcie znać, czy post się przydał!

W Deniwelacji mamy do czynienia w sumie z tymi samymi bohaterami, ale nieco odmienionymi. Minął rok od wydarzeń z poprzedniej książki. Besia z Giewontu nie żyje, zagadka się wyjaśniła choć złamała sera. Nie trudno się dziwić, że tych których te wydarzenia dotknęły najbardziej ciężko teraz poznać. Nadal jesteśmy w Zakopanem. Ale też gdzieś indziej. Tam, gdzie wywiało Forsta. Jest poruszony kolejny problem, niestety coraz bardziej powszechny w dzisiejszych czasach. W czasach Instagramu i Facebooka, w czasach wystawiania swojego ciała przed oczy milionów użytkowników, w czasach sprzedawania swojego Ja. Wszystko to dzieje się na porządku dziennym, ale my, zwykli ludzie tego nie widzimy. W ogóle co mi się podoba najbardziej u Mroza, poza jego poczuciem humoru, to to jak wplata w świat fikcji sprawy ważne, problemy z którymi borykamy się jako społeczeństwo, plagi które niszczą powoli nas i naszą osobowość. 

Wracając do książki. Zostajemy wciągnięci w wir śledztwa dotyczącego kolejnych brutalnych zabójstw w Zakopanem, które prowadzi Dominika z Osicą a także plątający im się po piętach Gerc. Duchy przeszłości nie chcą opuścić tego miasta i ich mieszkańców. A jak się okazuje, znowu wszystko ma coś wspólnego z Wiktorem Forstem. Ale co? Gdzie on jest? Jak można się domyślić dowiadujemy się wszystkiego właściwie na końcu. A'propo końca... no tak, tu się nic nie zmieniło. Nadal jest w Mrozowskim stylu, choć na mnie nie wywarło wrażenia. Mogło się to wszystko skończyć, ba, powinno się skończyć teraz. Natomiast autor jasno daje do zrozumienia, że nasi bohaterowie nie zaznają jeszcze spokoju. A ja - czytelnik który uważa, że to już przesada będzie tak czy siak wyczekiwał na premierę kolejnego tomu. No bo w końcu skoro Forst to mój nowy dobry kumpel to muszę wiedzieć gdzie znowu... zniknął.

Śmiem twierdzić, że Deniwelacja jest o wiele lepsza od poprzedniego tomu i właściwie bardzo dobrze, że się pojawiła, bo poprawiła moją ogólną ocenę całej serii, która po Trawersie była średnia. Bardzo fajnie się teraz bawiłam, o wiele mocniej zżyłam z bohaterami, a wydarzenia które mają miejsce w cale mnie nie odpychają - tak jak poprzednio. Może to kwestia tego, że wiedziałam jak teraz do lektury podejść - z przymrużeniem oka, a może to na prawdę dobra książka. Oceńcie sami!

"Ludzie uwielbiają być ranieni. Odruchowo i posłusznie idą tam, gdzie jest ból. Kojarzą go z bezpieczeństwem. Mylą z miłością. To nawet nie jest smutne, to banalne jak cykl dobowy i prawie wszyscy są do tego przyzwyczajeni."

Mówiłam już Wam, nie raz i nie dwa, że poza prostymi nowelkami lubię przeczytać coś cięższego. Coś, co mnie wgniecie w fotel, co sprawi, że poczuję się malutka i głupia, że zacznę wątpić we wszystko co znam. Lubię ten moment po przeczytaniu takiej książki, kiedy to siedzę bez ruchu i wpatruje się sama nie wiem w co, by po paru minutach powiedzieć tylko "kur*, co to było?"

No tak. Takie też słowa powtarzam sobie od piątku, odkąd skończyłam czytać Ślepnąc od świateł, Jakuba Żulczyka. Pozycje tę polecił nam rok temu prowadzący zajęć z kurateli sądowej. Był on (i zapewne nadal jest) bardzo specyficzny, zbudził naszą sympatię (do czasu zaliczeń) i jakoś mu ufałam jeśli chodzi o gust czytelniczy. Przez cały rok ten tytuł mi gdzieś tam chodził więc po głowie, ale długo zwlekałam z jego lekturą. Ostatnio poratowała mnie jednak znajoma, która tak jak i ja chodziła na te zajęcia i również mu zaufała tylko, że w odróżnieniu do mnie aż tyle nie czekała. Usłyszałam, że rzeczywiście książka jest dobra. Co jak co, ale jej to już w ogóle ufam, bo to dzięki tej osobie poznałam Twardocha i Króla. Pożyczyłam więc tego "grubaska" z nadzieją, że szybko się dowiem, czy rzeczywiście jest tak jak inni mówią. Trzeba przyznać i chwalić, iż zaczęłam czytać chyba jeszcze tego samego dnia. Ale... ale jakoś rozpraszały mnie inne książki. I tak Żulczyk przeleżał na moim biurku dwa miesiące, a mi tylko było wstyd, że jeszcze go nie oddałam...

W tym tygodniu pewna osoba zapytała mnie, czy przeczytałam w końcu Ślepnąc od świateł i co sądzę, bo jest bardzo ciekawa. Na to ja "yyy". No tak. Czas do niej usiąść. I usiadłam. I cholera jasna... No cóż, prowadzący miał racje, a ja tylko żałuję że muszę ją oddać i nie będę jej miała w tej wymarzonej biblioteczce, którą postawię w wymarzonym mieszkaniu. Zapraszam do lektury tego postu, opowiem Wam co czułam w trakcie czytania i co czuje nadal. Bez ściemniania.

 

 JAKUB ŻULCZYK

Świat Książki

To jest książka z rodzaju tych, do których trzeba przysiąść ze świadomością, że spędzi się z nią trochę czasu. Nie da rady czytać na raty, bo w taki sposób nigdy nam się nie spodoba, nigdy nie zrozumiemy jej klimatu ani nie wciągniemy się w fabułę. Na tę książkę trzeba też być gotowym i dojrzałym. Nie mówię, że ja jestem wystarczająco dojrzała, ale nie sądzę żeby to była książka dla wszystkich gimnazjalistów, albo dla osób które oczekują od książki swego rodzaju... spokoju. Przy tej książce się nie zrelaksujecie. Zostaniecie wciągnięci w wir narkotykowego świata i przepadniecie razem z bohaterem, który wcale nie jest uzależniony od towaru, który sprzedaje ludziom największej sławy w Warszawie. Jest uzależniony od samotności. 

Być może jest tak, że każda istota musi podlegać jakiemuś uzależnieniu. 

Że człowiek zupełnie wyzbyty uzależnień jest niekompletny. 

Że to naturalne jak oddychanie.

Jak już się porządnie wciągnęłam w książkę to nie było szans, żebym się od niej oderwała. Szczerze powiedziawszy to żyłam sobie przez te dwa dni po prostu w Warszawie, w której nigdy w sumie nie byłam (poza lotniskiem, ZOO i Złotymi Tarasami) i poznawałam jej ciemne oblicze. Razem z Jackiem jeździłam w nocy do klubów, od klienta do klienta, razem z Jackiem powoli się gubiłam i niszczyłam. Śniłam z nim o chłopczyku i dziewczynce. Traciłam zaufanie do otaczającego nas świata. Wyczuwałam nadchodzący upadek. Razem wspólnie planowaliśmy wyjazd do Argentyny, byle by po prostu... zasnąć. A może uciec.

 

Według mnie nie da się nie pałać sympatią do głównego bohatera. Jest bezpośredni, ale skryty. Pomimo tego co robi - jest gdzieś tam w głębi duszy dobrym człowiekiem. Dlatego mu współczujemy. Przez większą część książki ja bynajmniej tak czułam - współczułam mu tego, że wybrał w życiu taką drogę, a nie inną. To był tylko i wyłącznie jego wybór, sam osiągnął to co osiągnął, sam stworzył swoją renomę. Stał się narkotykowym bossem, jednym z najbardziej zaufanych i najlepszych w mieście - z własnego wyboru. I za to go nawet szanowałam i podziwiałam. Nie miał nikogo, komu by zaszkodziła jego praca więc nie narażał nikogo na niebezpieczeństwo. On tylko sprzedawał. Handlował. Nie wpychał tego nikomu do nosa, nie wsmarowywał ludziom w dziąsła. Ktoś przedawkował? To nie jego wina. Żył sam, w swoim luksusie i ze swoimi myślami i marzeniami. I to było to, czego chciał, ale ja i tak mu współczułam, że nie znalazł się na jego drodze nikt, kto by go z tej samotności wyciągnął. Kto by mu pokazał inną drogę. Choć być może znalazł taką osobę, ale tego nie dostrzegał, bo nie chciał. Nie chwytał tej niewidzialnej pomocnej dłoni. Chwycił za to dłoń, która go pociągnęła na dno. Bo właśnie takimi w życiu jesteśmy ślepcami... A potem było już za późno. Zmęczył się, popełnił błąd. Potem kolejny. I następny... 

- Musisz iść sam - mówi chłopczyk.
- Znowu mnie zostawiasz samego - odpowiadam.
- Znowu? Nikt nigdy nie zostawił cię samego - odpowiada 

- Byłeś sam od początku

Jedną z bardziej intrygujących postaci jest Pazina. Przyjaciółka. Powierniczka. Najbardziej zaufana osoba. Wiemy od początku, że choć nasz główny bohater twierdzi inaczej, to i tak jest bardzo znacząca dla całej fabuły. O czym świadczy wiele niewypowiedzianych słów Jacka. W książce jest mnóstwo przekleństw. Można rzec, że cała książka to jedno wielkie przekleństwo. Jest sporo "brzydkich" scen. Ogrom dziwactw, których momentami nie rozumiemy i nie wiem czy w ogóle jesteśmy w stanie je zrozumieć. Pozostawiają nas z mętlikiem w głowie. To wszystko prawdopodobnie odrzuci wielu czytelników. Nie lubimy takiej bezpośredniości w książkach, szczególnie polskich autorów. Ale Żulczyka to nie obchodzi i wali do nas prosto z mostu, za co mu dziękuję. I chylę czoła.

Ja znowu poczułam się głupiutkim dzieckiem. Fikcja fikcją, ale na pewno skądś autor "czerpał" wiedzę. To o czym myślałam, to nie pytanie, czy w rzeczywistości bossowie tak załatwiają swoje sprawy - bo wiem, że tak jest. Ja zastanawiam się tylko, czy rzeczywiście ludzie tak ćpają amfetaminę w Warszawie. Czy to na prawdę ma miejsce, że ludzie znani i lubiani, szanowani politycy, lekarze, dziennikarze, aktorzy, modelki i inne gwiazdy tak się niszczą nocami, by móc jakoś sobie radzić za dnia. Czy to tylko same wymysły. Nie omieszkałam zapytać o to taty, który tylko skwitował to wymownym spojrzeniem. Na co ja "i co we Włocławku może też tak wciągają krechę?" Kolejne wymowne spojrzenie. Głupia ja. No dobra, do cholery, to skąd ich na to stać? Nigdy nie zrozumiem tego świata, a książki tego typu sprawiają, że czuje się wyjątkowo "malutka" wobec otaczającej nas rzeczywistości. Znowu. Lubię to.

Fabuła? Akcja? Jakaś jest. Bohaterowie? No też są. Język? Cudowny. Dla większości z Was może nie być, ale ja tam lubię bezpośredniość i brak ściemniania. Lubię sprowadzanie na ziemie. Lubię, jak coś jest inne. Nietypowe. Nietuzinkowe. Mogłabym tę książkę cytować i cytować. Praktycznie cała książka jest dla mnie jednym, wielkim życiowym cytatem. Słowa Żulczyka trafiają do mnie w stu procentach. Jeżeli miałabym natomiast streścić jakoś w kilku słowach całą książkę, to powiedziałabym tylko, że mamy przed oczyma typową (albo i nie typową) historię autodestrukcji człowieka, który był zbyt pewny siebie. Każdego w końcu dopada rzeczywistość. Widzimy niesamowicie inteligentną powieść, która w połączeniu z czarnym poczuciem humoru głównego bohatera, nagłymi zwrotami akcji, świetnym klimatem stolicy nocą, tworzy zdumiewającą i na bardzo wysokim poziomie całość. Całość dla kogoś, kto lubi być zniszczonym podczas czytania, kto lubi czytać o raczej mrocznych stronach rzeczywistości. I dla kogoś z dużym dystansem do książek.

 

Wybudza mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Spoglądam leniwie na telefon nie racząc nawet podnieść głowy z poduszki. Dopiero po chwili przypominam sobie, co to za dzień. Minęło kilka minut zanim dostrzegam znaczenie sms'a...  Jaki limit transakcji internetowych? Że co? Że nie udało się zrealizować płatności? Fucking shit. Zrywam się z łóżka (godzina 6:30, budzik nastawiony na 7:15). Wyrywam laptopa z ładowarki i loguje się na stronę banku. Limit był, rzeczywiście, równy 0 zł. Holy moly, szybko zmieniam. Dotychczas płaciłam z karty angielskiej, którą doszczętnie wyczyściłam. Wchodzę więc na Amazona. Minęło kilka sekund, nastała godzina 6:40 coś, a na moim Kindlu pojawia się książka. Mission completed. Za to Cię, mój czytniku, kocham. Całym swym sercem, które aktualnie jest rozwalone na tysiąc pieprzonych kawałków. Ciebie Maas za to nie kocham wcale. Szybko cykam fotkę Kindla z herbatą i wrzucam na Instastory. Może będę bezczelna, ale czułam malutką satysfakcję i ogromną radość z tego, że mogę przeczytać książkę, na który czekał chyba cały świat, przed większością osób w Polsce. Nie wiem nawet na kiedy wydawnictwo planuje premierę, ale nie dałabym rady czekać. Przepraszam. Jestem tym samym wdzięczna sobie, że coś tam po angielsku przeczytam i znowu sobie, że pomimo zawahania, jednak kupiłam Kindla i dzięki temu w oka mgnieniu pojawia się u mnie książka w dniu premiery. Dobrze jednak, że znalazło się kilka dziewczyn, z którymi mogłam po przeżywać, bo inaczej waliłabym głową w ścianę...

Ale... Ale to wcale nie było takie proste! To nie jest łatwa literatura, którą bez problemu się zrozumie po angielsku. Nie wiem, czy wspominałam, że ACOTAR spróbowałam na początku czytać w oryginale, ale po trzech, czterech stronach zrezygnowałam. W życiu bym sama nie zrozumiała tej książki! Na prawdę teraz, z perspektywy czasu, uważam iż nasz polski tłumacz wykonał kawał dobrej roboty. Ale pomimo tego, że już odnajduje się w świecie Prythianu, to i tak miałam niemały problem i wspomagałam się słownikiem. 

A więc wracając do mojej przejmującej historii, wyruszyłam do pracy z czytnikiem wyposażonym w świeżutki "egzemplarz" najnowszej książki Sarah J. Maas. Całą drogę zacierałam rączki jak tylko myślałam o tym co Feyra zgotuje na Dworze Wiosny, ale nie odważyłam się zaczynać tej książki w takim miejscu, jakim jest autobus. To musiała być specjalna chwila. Otworzyłam więc sklep, zrobiłam co miałam zrobić, bo w końcu byłam w pracy. Zaparzyłam kawę. I odpaliłam A Court of Wings and Ruin wiedząc, iż czeka mnie jazda bez trzymanki. Tylko, że klienci zapragnęli przychodzić jeden po drugim. I marudzić. I przyszła dostawa...

Przyznaję się bez bicia - przez część pierwszych rozdziałów prułam sobie w brodę, że wyżej sram niż mam dupę. Że ja do cholery nie rozumiem wszystkiego, a świruje pawiana! Wkurzona odpaliłam w telefonie słownik i tłumaczyłam skrupulatnie słówka, których nie rozumiałam (a żebym to ja była tak ambitna przy pisaniu magisterki). Jeny, co za archaizmy... ale jak to pewna dziewczyna mnie niedawno uświadomiłam, to w końcu fantasy. Po chwili się przyzwyczaiłam, czytałam płynnie i... przepadłam? Nie wiem jak to inaczej nazwać. Nie przepadłam jak w przypadku Mroza i jego Chyłki, kiedy to nie mogłam się oderwać od książek. Co to, to nie. ACOWAR musiałam sobie dawkować. Nigdy, ale to nigdy, nie czułam się w taki sposób podczas czytania. To co zrobiła Sarah ze mną, moją głową i sercem to jest nie do pomyślenia. Powinna do książki załączać kupony na leki uspokajające, albo najlepiej na butelkę wina. Bądź trzy... Ja wiedziałam, że będzie emocjonująco, ale nie że aż tak! Z każdą stroną czułam podniecenie, ekscytacje. Ale też z każdą stroną się bałam. Nie czułam tego w przypadku ACOMAFu, bo w sumie nie wiedziałam czego się spodziewać po tej historii. Teraz to wiemy, wszyscy wiemy że czeka nas wojna na ziemiach Prythianu (i myślę, że to nie żaden spoiler z mojej strony), a co za tym idzie mogą być straty. To jest w końcu czas na rozstrzygnięcie wszystkiego! Nie zdradzę, czy wygrało dobro czy zło. Nie zdradzę, czy w ogóle ktoś wygrał. Zakazałam Sarah zabijania kogokolwiek. Nawet tego gostka, co się w kościach lubuje i siedzi w więzieniu. Czy Sarah mnie posłuchała? Tego też nie powiem.

W tej książce fabuła i akcja nie zwalniają. Nie ma czasu na odpoczynek. Na wzięcie oddechu i zrelaksowanie się przy pięknych widokach, jakie gwarantuje nam pobyt w Valeris. Mieście gwiazd. Polubiłam w końcu Feyre, która sprawuje się świetnie jako High Lady. Byłam z niej dumna. Na prawdę. Ah, oczywiście poza tym że serce mi drżało z przerażenia, to nie raz i nie dwa uśmiechałam się od ucha do ucha. To jak oni tam grali, co odwalali ale przy tym kierowali się sercem i dobrem swoich najbliższych. Docinki Cassiana, Azriela. Nesta, Mor. Amren. Chwile, gdy Rhys i jego wybranka rozmawiali między sobą dzięki więzi, która ich łączy. Jak mówił do niej "Fayre, darling"... Oh my. Nie da się ich nie kochać. Na prawdę. I tym bardziej serce mi się krajało na myśl, co mogła zgotować tym cudownym, pięknym i dobrym osobom Maas. Bo byłam święcie przekonana, że coś im zgotowała.

"We're all broken, Mor said. 
In our own ways - in places no one might see"

Świetnie skonstruowana książka. Trzymająca w napięciu przy każdej stronie. Chyba takie rzeczy powinnam pisać w recenzji? Sądzę jednak, że nie muszę tego pisać, bo czytelniczy którzy znają Maas, wiedzą iż inaczej być nie mogło. Tu już nie ma żartów. Zbliża się wojna. Zbliża się walka. To jest Prythian. To są dwory, które mogą być z tobą, albo wbić ci nagle nóż w plecy. Tak jak Tamlin to zrobił w drugim tomie. Książe Dworu Wiosny i tutaj odgrywa sporą rolę. A także Lucien. Podczas wojny nawet największy wróg może stać się Twoim sprzymierzeńcem. I na odwrót. W ogóle każdy w tej książce odgrywa ogromną rolę. Nie ma mniej ważnych bohaterów. Wszyscy stają się ważni zarówno dla fabuły jak i dla nas, czytelników. Każdy bohater jest bardzo, a nawet bardzo dobrze wykreowany. A co do naszych głównym bohaterów... Rhys i Feyre - epicka historia miłości, która na szczęście nie była wysunięta w tym tomie na główny plan, co sprawia że książka jest nie jest błahym YA.

Zakończenie? Byłabym świnią zdradzając chociażby cień tego, co zafundowała Maas bohaterom i nam, czytelnikom. Wiedzcie, że zarówno moje serce, a także tysiące innych osób na całym świecie, było rozszarpane na tysiąc kawałków przez przynajmniej połowę książki. Moje drżało od pierwszych storn.

Jakoś się trzymam. Ale choć od skończenia tomu minęło 7h, które poświęciłam na sen, to nadal mam przed oczyma wszystkich bohaterów. Nadal wracam do zaznaczonych cytatów. Jestem w fazie analizowania wszystkiego, co w moim przypadku było trudniejsze w trakcie czytania ze względu na użyte przez Maas słownictwo. Nadal jestem chodzącym wrakiem, zbyt rozemocjonowanym by jakoś normalnie funkcjonować wśród rodziny. Warczę na wszystkich od kilku dni... To jest chore! To jest tylko książka! Książka, która stała się całym moim życiem... Bohaterowie są tylko fikcją. Ale są dla mnie bardziej realni i bliżsi mi, niż osoby stojące obok. Niż te, które znam większość życia i mogę ich dotknąć, z którymi mogę porozmawiać. Kilka dni a historia, która wydarzyła się w Prythianie stała się moją rzeczywistością. I to chyba samo w sobie świadczy o tym, że Maas spisała się na medal.



ps. Cieszmy się i radujmy, bo będzie kontynuacja! A w tym czasie planuje zdobyć wydania angielskie książek, przeczytać je jeszcze raz i dumnie ustawić w moim przyszłym mieszkaniu, na honorowym miejscu obok Pottera.

ps2. przepraszam za małą ilość zdjęć, treść dla mnie była ważniejszą sprawą.