Miałam w sumie dwa (teraz już trzy) podejścia do Musso. Pierwszą książką była Papierowa dziewczyna w kieszonkowym wydaniu, którą chwyciłam na szybko w Biedronce żeby mieć co czytać w pracy. Zaskoczyła mnie całkowicie ta fikcja w powieści i elementy fantasy, bo zupełnie się tego nie spodziewałam. Ale i tak czytałam, jestem w końcu wychowana na Potterze, co mi tam dziewczyna wychodząca z powieści, czy jak w przypadku Tej chwili, czyli drugiej mojej książki Musso, facet znikający na cały rok. Trzeba przyznać, że Musso potrafi nieźle zakręcić. Nieźle namieszać w wyobraźni i trochę nawet ogłupić. Potrafi stworzyć naprawdę intrygującą powieść. 

W przypadku oby tych książek byłam ciekawa o co w ogóle chodzi, co ten Musso wymyślił (brawa za wyobraźnię) choć od początku coś mi w nich nie pasowało to z zainteresowaniem czytałam dalej. Pisząc "coś" mam na myśli styl pisania autora. Ani trochę nie odpowiadało mi to jak pisze, a przede wszystkim prowadzone przez jego bohaterów dialogi. Każdy wydawał mi się pusty i błahy, bez żadnych emocji.  Mimo wszystko zachęcona przez Paulę z ruderecenzuje.pl (znowu!) zapragnęłam przeczytać najnowszą powieść tego młodego francuskiego autora i za sprawą Księgarni niePrzeczytane.pl w końcu mi się to udało.

Wydawnictwo Albatros

Patrząc na okładkę, która bardzo przypomina mi tę z powieści Ta chwila, przychodzi na myśl "oho, kolejny romans". Jest śliczna, trzeba przyznać, ale ani drobinę nie sugeruje, że mamy do czynienia z porządnych thrillerem, który będzie nas trzymał w napięciu do ostatnich stron. Musso znany jest z takich pokręconym historii, ale z romantycznym tłem. Tym razem jednak odpuścił sobie elementy fantasy i zaprezentował nam całkowicie przyziemną powieść, z bardzo ciekawą fabuła, w której zwroty akcji sukcesywnie zbijają nas z tropu.

Czyli jak już możecie się domyślić moje trzecie podejście do twórczości autora zakończyło się sukcesem, a przede wszystkim była to dla mnie duża niespodzianka. Raphaël, główny narrator powieści szuka swojej narzeczonej, która zaraz po wyjawieniu swojego sekretu znika. Mężczyzna, znany pisarz, ojciec i wyjątkowo sympatyczny człowiek, prosi o pomoc swojego przyjaciela, który jest emerytowanym policjantem. Razem próbują odkryć kim tak na prawdę jest Anna i kto mógł ją porwać. A na światło dzienne wychodzi wiele innych tajemnic, w tym dawno zapomniana sprawa sadystycznego pedofila oraz... kandydata na prezydenta USA. To zadziwiające biorąc pod uwagę fakt, iż bohaterowie mieszkają w Paryżu! Czy te dwie sprawy się jakoś łącza? Co z tym wszystkim ma wspólnego ukochana Raphaëla?

Poza Raphaëlem i jego opowieścią mamy też do czynienia z narracją trzecioosobową w przypadku bohaterów drugoplanowych, oraz znów z narracją pierwszoosobową dotyczącą np. Anny. Tak poprzeplatane rozdziały dają nam możliwość poznania całej historii z każdej możliwej strony, poznania dogłębnie każdej ważnej dla sprawy osoby i wczucia się w targające nimi emocje. Ten ciekawy zabieg sprawia, iż powoli rozpracowujemy wszystko razem z Raphaëlem, gonimy Anne oraz jej własne demony, odkrywamy karty i choć wydaje nam się, że już wszystko wiemy, autor skutecznie zwala nas z nóg (dosłownie). 

Niestety to, co raziło mnie poprzednio i tym razem dało o sobie znać. Dialogi jakie prowadzą bohaterowie w dalszym ciągu mnie irytują... Jak dla mnie to swego rodzaju zagadka. Cała fabuła, miejsca do których Musso nas zabrał oraz wspomnienia i emocje jakie opisał trafiły do mnie w stu procentach, ale jak tylko ktokolwiek się "odzywał" czar prysł... I tak za każdym razem. Mimo wszystko autor zdecydowanie potrafi czarować słowem, razem z jego bohaterami wędrowaliśmy z miejsca do miejsca, z jednego kontynentu do drugiego, razem siedzieliśmy w knajpce w NY, albo spacerowaliśmy ulicami Harlemu, czy podziwialiśmy Paryż. Wspólnie odczuwaliśmy niepokój o jego ukochaną,  jednocześnie opiekując się dwuletnim synkiem i próbując dotrzeć do prawdy.

Ile można czytać thrillery o podobnej tematyce i nadal być zaskoczonym przebiegiem zdarzeń? Jak widać można, a Musso choć nieco wyszedł poza własne ramy to i tak nadał powieści swój niepowtarzalny i unikatowy charakter, nieco romantyczny, ale z dreszczykiem grozy kryjącym się za pięknymi słowami. Z tego co wiem, tego przystojnego Francuza albo się kocha, albo nienawidzi. Ja poprzednio bardziej byłam skłonna zagłosować na tę drugą opcję, ale dzięki Dziewczynie z Brooklynu zmieniam powoli zdanie. Kto wie, może na coś się jeszcze skuszę? 

⇹

Za egzemplarz dziękuje Księgarni Internetowej niePrzeczytane.pl

 

Czy zaskoczę kogoś pisząc, iż do tej pory nie miałam do czynienia z twórczością Kinga? Chyba już o tym wspominałam. Oczywiście, że o autorze słyszałam w kółko i w kółko, prawdopodobnie widziałam jakiś jego film, ale zupełnie nie ciągnęło mnie do książek, chyba ze względu na to, że nie lubię czytać horrorów... I tak, wiem, nie wszystkie jego książki są takie "straszne" i na pewno znalazłabym coś bardziej dla siebie, a po przeczytaniu opowiadania, o którym zaraz krótko Wam opowiem uznałam nawet, że chyba temu Waszemu królowi dam szansę i zapisałam kilka tytułów, które mogłyby mnie zaciekawić. A może Wy mi coś polecicie? 

Pudełko z guzikami Gwendy postanowiłam przeczytać i zrecenzować, ponieważ zaciekawił mnie opis fabuły, wydawał mi się bardziej w mój gust niż książki typu Carrie, czy inne. Zanim zabrałam się do lektury przeczytałam też słów kilka na temat genezy tej pozycji i zrozumiałam, że to tylko opowiadanie, swego rodzaju nowelka. I rzeczywiście tak było. Jak się okazało, przeczytałam ją błyskawicznie, bo zajęło mi to chyba łącznie z godzinę. Złożyło się na to kilka czynników. Po pierwsze mała ilość stron (ponad 100), a po drugie sama historia i sposób jej opowiedzenia. Okazała się naprawdę ciekawa i przyjemna, choć to nie przypowieść o miłości i o tym, jak dobro zwycięża nad złem, to nie bajka. Tak czy siak książkę czyta się z niesamowitą przyjemnością i choć nie mam może prawa oceniać tej pozycji pod kątem tego, czy King się skiepścił, gdyż nie mam porównania, to i tak mam zamiar przedstawić Wam swoją recenzję.

Wyobrażacie sobie być w posiadaniu pudełka, które sprawia, że wszystko zaczyna się Wam powoli układać? Rodzice przestają pić i się kłócić, chudniesz i przestajesz być obiektem kpin,  dostajesz się do drużyny sportowej i zaczynasz odnosić sukcesy również w szkole. Stajesz się osobą lubianą i szanowaną, taką z którą chce się spędzać czas, z wiekiem stajesz się coraz piękniejsza i mądrzejsza. Wszystko oczywiście na przestrzeni lat, jednakże zdajesz sobie sprawę, iż to za sprawą magicznego pudełka, które dostałaś od tajemniczego mężczyzny, gdy byłaś mała. Jest jeden warunek... Musisz go pilnować jak oczka w głowie, gdyż po dostaniu się w niepowołane ręce może przynieść bardzo wiele szkód, na dużą skale...

Taka właśnie jest historia Gwendy. Jako mała dziewczynka, zakompleksiona i samotna, została obarczona taką ogromną odpowiedzialnością. Choć początkowo nie rozumiała jakie niebezpieczeństwa mogą się kryć za magicznymi guzikami, wiedziała że musi ich pilnować, a tajemniczy kapelusznik wybrał ją, bo uznał że jest wyjątkowa. I tak się właśnie czuła.

To wszystko rzeczywiście brzmi jak bajka, prawda? I może faktycznie jest to niezwykle magiczna historia, ale zdecydowanie nie dla dzieci. Sama narracja i styl autorów sprawiają, że Pudełko... czyta się niezwykle szybko i przyjemnie, jak przystało na opowiadanie. Cały czas jednak czujemy, że coś wisi w powietrzu, czyli dreszczyk grozy gwarantowany, bo w końcu obydwoje autorzy uznawani są za mistrzów grozy, więc nie mogło być inaczej. No i przede wszystkim książka niesie pewne przesłanie i refleksje. Ja cały czas próbowałam wczuć się w sytuację bohaterki, która im robiła się starsza, tym mocniej kwestionowała magię pudełka i starała się od niego odizolować, jednocześnie czując cały czas na barkach ciężar odpowiedzialności. Ale czy rzeczywiście każdy sukces zawdzięczała właśnie temu magicznemu przedmiotowi? Czy czasem nie oszukuje ludzi i losu? Co ja bym zrobiła w obliczu takiej pokusy, jak możliwość spełnienia moich najskrytszych, najmroczniejszych wizji za pomocą tylko jednego guzika? Czy przestałabym kiedyś używać mocy takiego pudełka? Te i inne pytania cały czas nasuwały mi się podczas czytania, więc nie była to pusta lektura, nic nie wnosząca w moje życie. Znajdziemy tutaj wiele przesłań natury moralnej. A skoro to swego rodzaju fantasy, przyniosła mi też sporej dozy rozrywki. Szczerze powiedziawszy było mi przykro, że tak nagle się skończyła... I rzeczywiście, końcówce można by sporo zarzucić, ale to w końcu opowiadanie, a przede wszystkim pewna wizja autora. Historia miała się zakończyć właśnie w ten sposób i trzeba to uszanować, mimo iż chciało by się jeszcze pozostać w tym wymyślonym przez Kinga i Chizmara świecie.

Dodajmy do tego niesamowite wydanie, wypełnione fajnymi grafikami i otrzymujemy naprawdę dobrą książkę/opowiadanie.

Nie czytałam poprzedniej książki autora, ale znalazłam większość pochlebnych opinii, które głównie zwracają uwagę na poczucie humoru głównego bohatera. Jak wiecie bardzo lubię, gdy autor mnie rozśmiesza, dlatego też uznałam, iż mimo że tematyka kosmosu jest mi zupełnie obca, właściwie nie lubiłam nigdy tego typu książek i filmów, to chcę Artemis przeczytać. A jak mi się spodoba styl Weir'a, to i po Marsjanina sięgnę. 

No to czas się przekonać, czy moja pierwsza podróż w kosmos skończyła się sukcesem, czy też nie. Zapraszam na recenzję. 

Wydawnictwo Akurat 

Artemis to miasto na Księżycu, które liczy sobie około 2 tysięcy mieszkańców. I choć moja wyobraźnia jest wyjątkowo bujna zapewne dzięki wielu przeczytanym książkom, to ciężko było mi sobie takie miasto wyobrazić. Ale to nie wina autora, to wina mojej nieznajomości tematu. Nigdy nie interesowałam się kosmosem, dlatego nawet skafandry używane przez astronautów ciężko mi było zwizualizować, a co dopiero całe miasto w postaci... kopuł? Kul? Cholera, już zapomniałam...

Główną bohaterką powieści jest Jazz, która od samego początku daje się poznać jako postać z silnym i mocnym charakterem. Baba z jajami, jak to się mówi i za to duży plus, bo bardzo lubię kiedy kobiety w książkach są przedstawiane w taki sposób. Kolejny plus dla autora jest za to, że jako mężczyzna podjął próbę stworzenia takiej bohaterki. Jeśli chodzi o Jazz, to skojarzyła mi się początkowo z Inej z Szóstki Wron. Jazz jest tak samo twarda i niezależna, żyje w samotności i potrafi o siebie zadbać. Jest też  szanowana i kupcy, z którymi dobija interesów cenią sobie kontakty z nią. Tak samo jak starzy znajomi, którym nadal zależy na Jazz mimo, że ta stara się od nich odsunąć. Tak więc bohaterka robi wszystko, by przetrwać i uzbierać pewną określoną kwotę pieniędzy. Marzy jej się pławienie w luksusie, ale przede wszystkim normalne i godne życie. Pewnego dnia dostaje propozycję, dzięki której może spełnić wszystkie swoje marzenia. Jazz bez zastanowienia na nią przystaje i zaczyna planować skok stulecia, który może ją kosztować bardzo, ale to bardzo wiele. Mimo wszystko ilość gitów, którą jej zaproponowano robi swoje (gity to waluta używana na Księżycu). Ta intryga btw też kojarzy mi się trochę z Szóstką Wron i skokiem planowanym przez całą grupkę. Ale tylko trochę... Wracając do meritum, narracja pierwszoplanowa pozwala nam poznać bohaterkę bardzo dogłębnie i przeplatana jest mailami, które dziewczyna wysyła do swojego przyjaciela z Ziemi. Dzięki temu poznajemy też jej przeszłość i wydarzenia, które ukształtowały jej osobowość, a także wpłynęły na sytuacje, w której się aktualnie znajduję. Te wysyłane i otrzymywane wiadomości sprawiają też, że się trochę odrywamy od tych wszystkich kosmicznych szczegółów, jakimi autor nas wręcz bombarduje.

Przez jakąś połowę książki mi to nie przeszkadzało - mówię o tych wszystkich technicznych i fizycznych szczegółach dotyczących właściwie wszystkiego. Tak więc początkowo czytałam to z ciekawością, a moja głowa działała na najwyższych obrotach, dzięki czemu czułam się nieco mądrzejsza... Jednak szybko przestało mnie to bawić, a zaczęło nudzić, zdarzyło się nawet, że omijałam pewne akapity, które w kółko opowiadały o procesie spawania, czy zachodzących reakcjach chemicznych (damn, to nie podręcznik). No dobrze, ale wracając do samej fabuły - to wszystko wydawało się bardzo ciekawe, zapowiadało się na dobrą i porywającą akcję. Intryga zaplanowana przez milionera, wątek polityczny oraz mafijny a także sama Jazz i jej zadziorność - miało to ręce i nogi, tylko że coś się nagle stało i zaczęło to być po protu głupie. Decyzje Jazz, to jak bezmyślnie zagroziła całemu miastu nie miały dla mnie najmniejszego sensu i w ogóle nie zrobiła na mnie wrażenia jej rycerskość i oddanie.

Poczucie humoru się tu pojawiło, ale nie takie, które by mnie powaliło. Kilka razy przewróciłam wręcz oczami - niektóre teksty były zdecydowanie zbyt wymuszone. Jak doczytałam w recenzjach osób, które poznały wcześniej Marsjanina, autor chyba zbyt mocno starał się oddać klimat z poprzedniej książki. Mimo wszystko są bohaterowie, których polubiłam. Jak Svoboda, Dale, czy nawet Rudy no i początkowo też Jazz. 

Książka nie była taka zła, jak się Wam pewnie teraz wydaje. Zwróciłam głównie uwagę na to, co mi się nie podobało, ale sporo też przykuło moją uwagę, jak sama idea takiego miasta na Księżycu oraz jego funkcjonowanie i bardzo fajnie wykreowani bohaterowie. Pomysłowość i umiejętność autora do przeniesienia czytelnika w zupełnie inny świat rzeczywiście przyciąga, sprawiając że przez jakąś połowę czytamy z wielkim zainteresowaniem. Później niestety zaczynają się schody i to głównie przez samą bohaterkę oraz podjęte przez nią decyzję. Samo zakończenie także nie wywarło na mnie większego wrażenia, cieszyłam się tylko, że to koniec. Możliwe iż osoby, które są bardziej zaznajomione z tematem, fascynuje ich kosmos i fizyka odnajdą większą przyjemność w lekturze Artemisa. Nie zwrócą może wtedy uwagi na te drobne mankamenty, które mi przeszkadzały, bo będą w swoim żywiole. 

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Akurat. 

Rok 2017 w moim czytelniczym przypadku zdecydowanie należy do polskich autorów. Wcześniej nie czytałam zbytnio polskiej literatury, bez konkretnego powodu, ale o tym już nie raz wspominałam. W zeszłym roku czytałam głównie e-booki po angielsku, natomiast odkąd odkryłam bookstagrama i naszą społeczność, to wszystko się jakoś odwróciło. 

Już na KTK bardzo chciałam dorwać debiutancką powieść "Grzech", niestety autor zapowiedział się na niedzielę, podczas gdy ja tego dnia wygodnie wracałam pociągiem  do domu (naprawdę wygodnie, biorąc pod uwagę, że do Krakowa jechałam ściśnięta jak sardynka w puszce w autokarze). Tak więc książką była na mojej liście must have od tych kilka tygodni - sama nie wiem czemu, widziałam pochlebne opinie, ale nie wczytywałam się w nie do końca, więc nie byłam nawet pewna, czy rzeczywiście jest godna mojego zachodu. Okładka od czasu do czasu rzucała mi się w oczy i tak właściwie to wszystko co wiedziałam o owej powieści. Może to ta sympatyczna twarz autora? ;) 

W zeszłym tygodniu niespodziewanie dostałam paczkę niespodziankę. Może nie do końca paczkę niespodziankę, bo jednej książki się spodziewałam, natomiast to, że księgarnia podarowała mi jeszcze owy egzemplarz Grzechu Maxa Czornyja, to było miłe zaskoczenie. Dziękuje! Właściwie bez zastanowienia wzięłam się od razu za lekturę, mimo iż miałam zaczęte dwie inne pozycje. 

Wydawnictwo Filia

Już od pierwszych stron zdajemy sobie sprawę, iż autor nie ma zamiaru być subtelny i nie zamierza nam odpuścić. Na szczęście nie stara się też być nadto szczegółowy, ale i tak sprawia, że nasza wyobraźnia działa na najwyższych obrotach. I cóż... obrazy, które się w niej pojawiają nie są najprzyjemniejsze... ale to tylko pobudziło moją ciekawość.

No dobrze, ale po kolei! Na samym początku powieści poznajemy ofiarę, nie znamy jej tożsamości, ale chłoniemy wszystko to, co ją otacza. Odczuwamy na własnej skórze strach i grozę, a także niesamowity ból ofiary. Choć ne wiemy jeszcze nic na temat fabuły, na temat motywów i działań sprawcy, to zdajemy sobie sprawę, iż nie będzie to łatwy i prosty kryminał. Rozdział ten kończy się tak, że właściwie nie mamy pojęcia, czy kobieta przeżyje, kim jest, ani czemu się tam znajduję. I tak oto nie chcąc tracić ani chwili przechodzimy do dalszej lektury... I muszę przyznać, że przez większość powieści, nie wiemy zbyt wiele, bo autor sprytnie wodzi nas za nos.

Jak się okazuję w spokojnym Lublinie dochodzi do serii porwań kobiet, których z pozoru nic nie łączy. Opinia publiczna nie ma o tym pojęcia, ponieważ prokuratura stara się załatwić sprawę po cichu. Dlatego też gdy żona Roberta Wolskiego znika, ten nie wie na jakie niebezpieczeństwo kobieta jest narażona. Mimo wszystko zaalarmowany nocną nieobecnością Marty postanawia zrobić wszystko, by ją znaleźć, a gdy dostaje tajemniczy list, zdaje sobie sprawę, iż ma do czynienia z porwaniem, które nie ma nic wspólnego z okupem. Wtedy w sprawę angażuje się Eryk Domało wraz z podwładnymi, którzy starają się rozwikłać zniknięcie pozostałych kobiet, jednak nie mają żadnego punktu zaczepienia. Wkrótce nieopodal śledczy znajdują ciało kobiety. Rusza śledztwo.

Pierwsze co przykuło moją uwagę to styl i narracja książki, a także dialogi, które nie są puste i bez wyrazu. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie, ponieważ należy pamiętać, iż "Grzech" to powieść debiutancka, a w takich często natrafiałam na tego typu dialogi. Przez przynajmniej połowę książki poznajemy naszych bohaterów i powoli posuwajace się śledztwo. Czytelnik nie może się nawet domyślić, kto jest porywaczem ani jakie ma motywy. Jedyne co wiemy, to że mamy do czynienia z motywem religijnym i wyjątkowo okropną osobą, choć może to być tylko przykrywką i zagraniem. Dopiero dużo później dostajemy od autora krótki rozdział poświęcony oprawcy, który no cóż... nie należy do normalnych osób, ale nadal wiele nam to nie mówi o jego tożsamości. Dostajemy za to sporo opisów tego, co przeżywają ofiary, a w szczególności jedna z nich, Marta Wolska. W prosty sposób dostajemy się do jej głowy i wczuwamy w sytuacje (okay, nie wczuwamy się tak do końca), co tylko świadczy o niesamowitym talencie autora. Krótkie rozdziały, zakończone w taki sposób, że nie sposób odłożyć książki budują napięcie, a opis niejednej sceny budzi w nas dreszczyk grozy i wywołuje ciarki. Autor nie przebierał w środkach i wymyślił coś niesamowicie paskudnego dla tych biednych kobiet.

W pewnym momencie wszystko przyspiesza, ale tutaj zaczynają się też wkradać pewne mankamenty, które nieco rażą. Po pierwsze samo śledztwo. Eryk jest naprawdę świetnym bohaterem, który ma głowę na karku, ale w dziwny i momentami niezrozumiały sposób prowadzi swoich podwładnych. Do sprawy angażuje się też profiler Miłosz Tkacz, który jako jedyny stara się wejść w głowę sprawcy i zwraca uwagę na pewne aspekty sprawy, na które nikt wcześniej nie spojrzał. Po pierwsze - taka w końcu jego praca, po drugie - szkoda, bo i tak nikt go nie posłuchał. W opisie fabuły zostaje wspomniany owy psycholog przez co liczyłam, iż będzie jednym z głównych bohaterów książki, natomiast w rzeczywistości jest go bardzo mało. A szkoda, bo jest interesującą postacią, choć wydaje się być zbyt chaotyczny - i takie są też jego raporty, to ma swój urok. Dużo natomiast samego Roberta Wolskiego, którego początkowo bardzo polubiłam i było mi go szkoda. Z czasem jednak ową sympatię stracił, ale to nam pokazuje tylko jak w obliczu tragedii, człowiek się zmienia i staje się kimś nieobliczalnym.

Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, co w przypadku powieści debiutanckich jest rzadkością. Cała fabuła jest równie dobrze wymyślona i przez przynajmniej 3/4 książki trzyma wysoki poziom. Jest coś natomiast w końcówce, co mi po prostu "nie gra", ale ciężko mi to określić... Ostatnie sceny wydarzyły się nagle i mam wrażenie nieco za szybko, mimo iż czekaliśmy na nie przez całą, dosyć grubą książkę. Do końca nie wiedziałam kto jest kim, po co, na co i dlaczego. Wiemy już mniej więcej czemu porywacz wybrał te konkretne kobiety i znamy jego tożsamość, ale właściwie nic więcej. Muszę przyznać, że gdzieś tam w trakcie się pogubiłam i nie do końca jestem pewna jak śledczy trafili na dany trop, ale obwiniam za to gorączkę i moje czytanie z lekko przeszklonym wzrokiem i z półprzymkniętymi powiekami. Mój błąd.

Podsumowując moją jakże chaotyczną recenzję, którą muszę przyznać piszę już od dobrych kilku godzin - to jest bardzo dobra książka, która jak każda ma pewne braki i można się do kilku kwestii przyczepić, ale ja nie jestem wielkim znawcą literatury, by się teraz czepiać. W moich recenzjach znajdują się głównie odczucia własne i opis emocji, które odczuwam podczas czytania, więc jeżeli autor porywa mnie od pierwszych stron, nie przeszkadza mi jego styl, bohaterowie budzą sympatię i sprawiają, że czuje się z nimi związana, a fabuła wywołuje we mnie pewne fizyczne objawy w postaci dreszczy, szeroko otwartych oczu i kilku wydobytych odgłosów... no to cóż, zasługuje na miano powieści cholernie dobrej. Jestem zaintrygowana tym, co będzie dalej, bo choć wydawałoby się, że poznaliśmy finał sprawy, to nie mamy pojęcia o co w tym wszystkim chodzi tak naprawdę. I przede wszystkim, ani trochę się nie zawiodłam,. Właśnie takiej książki oczekiwałam! I fani gatunku również nie powinni się zawieść, nawet jeżeli są z natury czepliwi.

Kiedy usłyszałam, iż jedna z nas - bookstagramowiczek napisała książkę, to nie mogłam wyjść z podziwu! A kiedy przeczytałam opis fabuły i zajrzałam na bloga Klaudii to wiedziałam, że to nie będzie błaha powieść. Ogrom wiedzy, rodzaj zainteresowań i wykonywanej przez Klaudie pracy bardzo mnie zainteresował i zaintrygował (link do Instagrama Klaudii). 

Kryminałów medycznych czytałam w życiu mało, ale gatunek jest mi mimo wszystko znany. Z resztą jestem ogromną fanką kryminałów i thrillerów w jakiejkolwiek formie. Wiedziałam więc, że muszę te książkę przeczytać i dać autorce szansę. W końcu egzemplarz do mnie dotarł, a ja krótko po tym wzięłam się za lekturę. Teraz zapraszam Was na recenzję.

Wydawnictwo Novae Res

Do książek, które są debiutami chyba każdy z nas podchodzi nieco sceptycznie. Wiemy, iż może sie tu znaleźć wiele niedociągnięć, bohaterowie być może będą słabo wykreowani, dialogi płytkie, pomysł na siłę. Kilka razy takie debiutanckie polskie powieści zdarzyło mi się przeczytać, a Wam? Tym razem jednak już sam prolog bardzo mnie zaintrygował, a styl, użyty język i narracja zaskoczyły. Nie znam się na eksperymentach biologicznych ani na biotechnologii. Na szczęście powieść została skonstruowana tak, że nie miałam problemu ze zrozumieniem  tego, co czytam. Niestety w tym momencie nie jestem odpowiednią osobą na ocenianie książki pod względem merytorycznym. Mogę za to jako doświadczony czytelnik opowiedzieć Wam, co mi się podobało, a co nie.

Główną bohaterką jest młoda, inteligentna i ambitna biotechnolog Julia Przybysz. Wyobrażam ją sobie jako piękną i bardzo energiczną kobietę, która wie czego chce. Przez swoje życiowe cele porzuca jednak poukładane życie i przystojnego faceta, dostała bowiem pracę w  prestiżowej i prężnie działającej firmie biotechnologicznej prowadzącej badania na szeroką skalę. Kamil jest postacią drugoplanową, ale to głównie dla niego czytałam tę książkę. Jego cięty język i charyzma, a także wrażliwa strona niesamowicie mnie do siebie przyciągnęły. Choć między wyprowadzką Julii, a ich kolejnym spotkaniem mija kilka miesięcy to nadal czuć między nimi chemię, a fakt że oboje mają bardzo zadziorne charaktery tylko dodaje wszystkiemu pikanterii. Ale to nie jest romans, choć ten wątek istotnie jest bardzo ważny - to w końcu kryminał, dlatego teraz kilka słów o tej stronie powieści.

Julia szybko awansuje - została zaangażowana do ważnych badań przedklinicznych. Początkowo się wahała, ale tylko krótką chwilę. Zarobki i możliwość rozwoju zrobiły swoje. Kiedy jednak mija trochę czasu, a jej przełożona zaczęła przekazywać jej coraz dziwniejsze badania Julia zaczyna być podejrzliwa. Zauważa też, iż kilka spraw zostało przemilczanych, a sama nie ma dostępu do wszystkich informacji i miejsc. Jej podejrzliwość staje się niestety gwoździem do trumny... Kilka razy myślałam sobie - kobieto, rób co ci karzą, przestań wtykać nos w nie swoje sprawy, pracuj zarabiaj, daj sobie spokój! Albo - dziewucho po prostu stamtąd spieprzaj, skoro widzisz, że coś tu śmierdzi... Bohaterka jednak mnie nie posłuchała i wetknęła ten nos tam gdzie nie trzeba. Choć jej szlachetność jest godna podziwu... No ale później znika bez śladu.

Niespodziewanie o jej zniknięcie zostaje oskarżony Kamil Kosowski, któremu jako jedynemu Julia zdążyła się zwierzyć ze swoich podejrzeń. Ten jednak jej nie uwierzył, a popychany zazdrością skupiał się na czymś zupełnie innym, niż na nielegalnych eksperymentach i niewyobrażalnych wnioskach Julii. Szybko tego jednak żałuje. Jak już wspomniałam to Kamil odgrywa według mnie największą rolę w tej książce, choć nie jestem pewna czy był to zamierzony zabieg. Bardzo pasuje mi jego poczucie humoru i to, co łączy go z Julką.

W tle oczywiście odbywa się śledztwo, i tak poznajemy prokuratora oskarżającego Kamila, funkcjonariusza CBŚ, który prowadzi ciche śledztwo w sprawie BioSteam oraz innych zaangażowanych w sprawę, a także złą stronę medalu - pracodawców Julki i jej współpracowników, którzy okazują się być jej wrogami.

Muszę przyznać, że początkowo kilka wydarzeń było przewidywalnych, ale mimo to bardzo szybko wciągnęłam się w lekturę. Skończyłabym ją w jeden dzień, gdybym tylko nie odkryła w tym samym czasie Netfllixa. Chęci na czytanie wyparowały, a ja siedziałam przed laptopem w pracy i oglądałam. I to nie dlatego, że książka była słaba więc wolałam seriale, bo tak sobie możecie pomyśleć. To po prostu był taki okres, że mi się najnormalniej w świecie nie chciało czytać, byłam zamulona i jedyne na co miałam ochotę to tępe spoglądanie na ekran komputera, czy telewizora.

Wracając do sedna - książkę można przeczytać błyskawicznie i autentycznie dać się porwać przez fabułę. Moje jedyne zastrzeżenie, to że momentami wszystko działo się zbyt szybko, a szczególnie końcowe wydarzenia. Owszem - ostatnia strona niesamowicie mocno mnie zaskoczyła, aż miałam ochotę krzyknąć, moje serce rwało się do bohaterów. Tego jednego się akurat nie spodziewałam. Myślałam, że dostanę klasyczne zakończenie, a autorka zrobiła mi jednak niespodziankę i zwaliła z nóg. Szkoda, że nie wiem co się później dzieje, mogę jedynie sama sobie wymyślić przebieg dalszych zdarzeń.

Myślę, że kilka drobnych mankamentów jest zrozumiałe biorąc pod uwagę, iż to powieść debiutancka. Sam pomysł, wykreowani bohaterowie, styl narracji były naprawdę w moim stylu i stanowiły bardzo duże zaskoczenie. Nie spodziewałam się debiutanckiej książki na aż takim poziomie. A poza rozrywką, autorka zagwarantowała mi też nieco refleksyjności nad moralnym aspektem takich badań, bo nigdy na ten temat nie rozmyślałam.

Jest prawie połowa Listopada, czy to już pora na świąteczne klimaty? Ja osobiście odkładam to na jak najpóźniejszy okres, ale zostałam niedawno obdarowana pierwszym świątecznym prezentem. Wydawnictwo Czwarta Strona zaskoczyło nas wszystkie pięknymi paczkami z klimatycznymi powieściami polskich autorek. Ja jedną  z nich już sprawdziłam i jest to najnowsza książka Karoliny Wilczyńskiej, której twórczości dotychczas nie znałam. Promocja owej powieści zaczęła się kilka tygodni temu - tajemnicze pudełko, porwane zdjęcie, listy, kwiatek... Aż w końcu dotarła do mnie sama powieść, notabene pięknie wydana.

Zamarznięte Serca to drugi tom z cyklu Rok na Kwiatowej, postanowiłam więc zacząć przygodę z bohaterkami tak jak należy, od pierwszego tomu. Wędrowne Ptaki na tyle mnie urzekły i porwały, że bez żadnej przerwy usiadłam do lektury następnej powieści, a teraz piszę dla Was z wielką przyjemnością recenzję. 

Wydawnictwo Czwarta Strona

Do nowo wybudowanego bloku na Kwiatowej wprowadzają się pierwsi lokatorzy. Między innymi Malwina, która wraz ze swoja artystyczną duszą wyfruwa w końcu z rodzinnego gniazda,  Liliana, zapracowana i perfekcyjna bizneswoman, nieśmiała i zamknięta w sobie Róża oraz Wioletta - mama na pełen etat, której marzyło się jednak nieco inne życie. Pierwszy tom poświęcony był głównie Malwinie, choć cała historia opowiedziana była z perspektywy każdej z kobiet (historia głównej bohaterki jest najdłuższa). Drugi tom jest natomiast o Lilianie i ja na to właśnie czekałam najbardziej. Wędrowne Ptaki skończyły się tak, że wiadome było iż coś w życiu Liliany się zmieni. I tak jak historia Malwiny była nieco nudnawa, a sama bohaterka bardzo mnie irytowała, tak w Zamarzniętych Sercach spotykamy się z poważniejszym dużo problemem i naprawdę silną i o wiele bardziej dojrzałą bohaterką. 

Do Liliany, która wiedzie uporządkowane życie, odnosi sukcesy i bardzo dobrze jej się żyje z jej planami na przyszłość, niespodziewanie wprowadza się nastoletnia kuzynka. Kobieta jest zmuszona  zmierzyć się ze zbuntowaną dziewczyną, a także własnymi demonami, o których tak bardzo starała się zapomnieć. Musi też nauczyć się dzielić życie i przestrzeń z zależną od niej osobą, która no cóż... niczego nie ułatwia. Kiedy względem jej partnera padają poważne oskarżenia, kobieta stoi przed poważnym problemem i dylematem moralnym. I choć jak zawsze staraj się ze wszystkim poradzić sobie sama, gdyż tak nauczyło ją życie, tak w tym przypadku może liczyć na pomoc sąsiadek. Kobiety zdążyły się już mocno zaprzyjaźnić i zżyć, choć każda z nich jest bardzo, ale to bardzo inna (śmiałam się, że każda ma jakąś inną super moc). 

Kilka słów o narracji. Jest nietypowa. Każda  z bohaterek kieruje swoją historię do nas, czytelniczek. Traktuje nas jak swoją koleżankę, której się zwierza zarówno z błahych problemów, jak i z najmroczniejszych sekretów. Jest przy tym całkowicie sobą, niczego nie udaje i bardzo się otwiera, co pozwala nam na dogłębne poznanie danej bohaterki. W przypadku pierwszego tomu początkowo mnie to drażniło i ciężko było mi się "wgryźć" w tak styl, ale to była chyba wina Malwiny, z którą się nie polubiłam. Natomiast narracja Liliany bardzo przypadła mi do gustu. W ogóle to, co bardzo podziwiam, to umiejętność autorki wczuwania się w postaci i stworzenie czterech zupełnie innych osobowości. Ja osobiście odnalazłam siebie w każdej z mieszkanek ulicy Kwiatowej.  Czemu więc to Lilianę obdarzyłam największą sympatią? Chyba po prostu chciałabym być taka jak ona.

Narracje są mniej więcej o tych samych wydarzeniach, ale z różnej perspektywy i poprzedzone innymi zdarzeniami, z życia konkretnej kobiety. Dzięki temu poznajemy bardziej daną osobę, choć tom nie jest jej konkretnie poświęcony. Dla wielu osób jest to spory minus, ale mnie wyjątkowo to nie nudziło, przynajmniej w tym tomie. Autorka bardzo postarała się żeby fragmenty, które mówią o tych samych wydarzeniach nie były identyczne i gdy trzeba przyśpiesza rozwój wydarzeń, zwracając przy tym uwagę na zupełnie inne aspekty.

W tle wydarzeń jest oczywiście klimat świąt. Każdy na Kwiatowej obchodzi je na swój sposób, ale można też świąt nie obchodzić wcale, tak jak Liliana. Jednakże nawet ona znalazła swój świąteczny mały cud. Cud w postaci Róży, która jest moją drugą ulubioną bohaterką. Czemu? Bo jestem taka jak ona, to właśnie z nią najbardziej się utożsamiam. Dlatego też bardzo jej kibicuję i nie mogę się doczekać kolejnego tomu, wierzę bowiem że to  jej będzie poświęcona trzecia powieść i że również w jej życiu zajdą ważne zmiany. W Zamarzniętych Sercach na sam koniec poznajemy Różę nieco bardziej i wyczuwamy, iż autorka przygotowała dla niej coś wyjątkowego.

Rok na Kwiatowej to bardzo przyjemna, a przede wszystkim niesamowicie refleksyjna seria powieści obyczajowych. Nie tylko o sile przyjaźni, bo choć jest ona ważna i stanowi bardzo duży wątek, to według mnie nie najważniejszy. Zarówno Wędrowne Ptaki jak i Zamarznięte Serca pokazują nam, że każdy z nas boryka się z własnymi problemami na swój sposób. Czasami trzeba rzeczywiście (jak w przypadku Malwiny) sięgnąć dna, dostać porządnie po tyłku, żeby się otrząsnąć i wziąć w garść. Czytamy o tym, jak kilka chwil może odmienić całe nasze życie, jak przeszłość potrafi nas dogonić, gdy najmniej się tego spodziewamy. Widzimy jak prosto jest przywdziać maskę i udawać kogoś, kim się nie jest i jak niezmiernie łatwo wychodzi nam ocenianie innych. Książki są z rodzaju tych, które się same czytają i wywołują uśmiech na twarzy czytelnika, ale tez zmuszają do przeanalizowania wielu spraw w swoim życiu. Być może takich powieści jest w polskiej literaturze na pęczki, być może dla jednych jest to zbyt szablonowe i nieco przewidywalne, ale zdecydowanie polecam dać bohaterkom, a także samej Wilczyńskiej szansę.  Wszystkie kobiety zagwarantują nam lekką, ale przy okazji mądrą lekturę.

⇹

Za egzemplarze dziękuje Wydawnictwu Czwarta Strona

Tej premiery nie mogłam się doczekać chyba najbardziej w październiku! Bardzo polubiłam Tess Gerritsen, której książki nadrabiałam jakoś równo rok temu. Oczywiście nie przeczytałam jeszcze wszystkich z dorobku autorki, ale te z serii Rizzoli&Isles owszem. Chłonęłam jedną po drugiej w bardzo szybkim tempie. Poza genialną atmosferą jaką tworzy Tess, nieprzeciętną intrygą, autorka ma też poczucie humoru, co sprawia, iż dla mnie jest jak Coben w spódnicy, a jej bohaterki to odzwierciedlenie Myrona i Wina. 

Jak to w przypadku takich tasiemców bywa - były tomy, które wypadły słabo, ale ani trochę mnie to nie zniechęciło. Chciałam poznać dalsze perypetie bohaterek i byłam przekonana, że się nie zawiodę.

Wydawnictwo Albatros

Jane Rizzoli swoje już przeszła i wiele podczas kariery w policji widziała. Jednakże znów komuś udało się ją zaskoczyć. Miejsce zbrodni, do którego krótko przed świętami została wezwana przypomina scenę z filmu grozy. A może ktoś rzeczywiście stara się odtworzyć film? Ofiara jest producentką horrorów. Wraz ze znajomymi założyła małe studio filmowe, specjalizujące się w kręceniu takich klasycznych filmów grozy. Właśnie pracują nad kolejną produkcją, która miała być wyjątkowa dla ofiary i zawierać elementy prawdy oraz sceny z przeszłości. W dodatku Maura Isles, lekarz medycyny sądowej chyba po raz pierwszy w swojej burzliwej karierze nie potrafi sprecyzować przyczyny śmierci dziewczyny. 

Czy mają do czynienia z jakimś psychofanem? Niebawem odnajdują jednak kolejną ofiarę. Niekoniecznie powiązaną z pierwszą, jednakże Maurze udaje się znaleźć pewien modus operandi sprawcy. I tak zaczyna się śledztwo, w którym więcej niewiadomych niż wiadomych. Na pierwszy rzut oka nic nie łączy obu ofiar poza sposobem w jaki zginęli. Jane stoi przed naprawdę sporym wyzwaniem i razem ze swoim partnerem chwytają się każdej możliwości. Co jeżeli to jakiś rozszalały seryjny morderca, który może uderzyć po raz kolejny? W końcu dokopują się do pewnej sprawy z przeszłości obu ofiar, do której nikt już nie chciał wracać, wydawała się bowiem zamknięta... I tutaj robi się niezwykle ciekawie. Według mnie, ten wątek to bardzo ważny powiew świeżości w cyklu. Coś nowego i innego, ale jak zawsze trzymającego w napięciu mimo, iż nie ma aż tak przewrotnej akcji. Sprawa zabójstwa i sprawa z przeszłości nie pozwalają odłożyć książki na bok.

Poza wątkiem morderstwa poznajemy jak zawsze prywatne rozterki obu bohaterek. Maura nadal mieszka sama, z żyjącym swoim własnym życiem kotem, tęskniąc za miłością, której niestety nie powinna w ogóle czuć. Jane natomiast próbuje pomóc swojej matce, która poświęciła całe życie dla dzieci i męża, a teraz jest  nieszczęśliwa i utknęła we własnej pułapce. Muszę przyznać, że Jane lubiłam bardziej w poprzednich tomach. W tym nieco mnie drażniła, jakby pozjadała wszystkie rozumy i bardzo mocno trzymała się pewnych uprzedzeń. Według mnie zapomniała nieco o tym, że jako detektyw powinna charakteryzować się jasnością umysłu i otwartością na wszelkie możliwości i scenariusze. Wtrącała się też za bardzo w prywatne sprawy swojego partnera oraz Maury. Oczywiście jako przyjaciółka ma prawo się martwić, ale jedyne o czym rozmawiała z tą dwójką to prawienie morałów - trochę mi to przeszkadzało, ale za to większą sympatię zyskała Maura, której mi najzwyczajniej w świecie jest szkoda. Nie dość, że jest bardzo samotna i nieszczęśliwie zakochana to jeszcze musi się zmagać z demonem przeszłości, w postaci umierającej psychopatycznej matki, która mimo że siedzi w więzieniu to nadal mąci córce w głowie. Mam cichą nadzieję, iż Gerritsen w końcu znajdzie dla niej jakieś szczęśliwe zakończenie.  

W książce mamy dwie narracje.  Pierwszoosobową i trzecioosobową, która dotyczy naszych bohaterek oraz całego śledztwa. W przypadku tej pierwszej narracji, poznajemy historię od zupełnie innej strony i powoli zaczynamy snuć nasze domysły, jednakże talent autorki do wodzenia nas za nos nie osłabł, więc co rusz wyprowadza nas na manowce. Jakże to trzyma w napięciu! Niesamowity zabieg zastosowała Tess... Ale nie chcę nic więcej zdradzić. To w ogóle według mnie jedna z lepszych części cyklu. Wątek religijny, wątek pedofilski, wątek dotyczący zeznań dzieci, rozterki Maury i Daniela i wiele innych elementów książki, które sprawiają, że Sekret, którego nie zdradzę jest na bardzo wysokim poziomie i nie sposób jest odłożyć go na bok, póki nie pozna się prawdy. 

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Albatros

Już w ubiegłym roku wzbogaciłam swój czytnik w egzemplarz Twoim Śladem, ale nie dokończyłam nawet pierwszego rozdziału i zrezygnowałam z czytania. Nie pamiętam czemu. Jakiś czas temu niespodziewanie dostałam papierowe wersje obu części cyklu. Uznałam więc, że pora dać autorce drugą szansę - tym bardziej, iż tematyka uzależnień i terapii jest mi bliska. Kiedyś wiązałam z tym swoją przyszłość, byłam ciekawa tego, jak ten wątek został przedstawiony w książce, w dodatku miałam ochotę na niewymagające YA.

Nie chcąc się rozdrabniać postanowiłam w jednym poście ocenić całą serię Twisted Love, więc zapraszam do lektury.

Wydawnictwo YA!

Długo zastanawiałam się co napisać na temat tych pozycji. Jak wiecie, wszystko czego pragnę to być autentycznym i szczerym, a więc nie mam zamiaru od tego odejść. Przechodząc do meritum - książki mnie zawiodły. Ale! Ale jednak je przeczytałam i to całkiem szybko. Jestem raczej znana z tego, że porzucam czytanie jeżeli książka mnie niesamowicie drażni. Wychodzi więc na to, że pani Walters nie rozdrażniła mnie na tyle mocno, by to olać a mimo wszystko zaciekawiła. Wiele rzeczy mnie irytowało, a wiele zaciekawiło, mimo że książka okazała się być przewidywalna.

Główna bohaterka to Aubrey, studentka psychologii. Już na samym początku, za wybór kierunku i zainteresowania ją polubiłam. Niestety szybko ową sympatie szanowna Aubrey straciła, ale do tego dojdę później. Drugim bohaterem jest Maxx, znany jako undergroundowy artysta X. Z nim miałam problem. Z jednej strony mnie ciekawił i zapowiadało się, że będzie bardzo fajnym i tajemniczym bohaterem, szybko jednak stał się przewidywalny i nieznośnie męczący z tym swoim nieszczęściem.

Cała fabuła opiera się na tym, że bohaterowie poznają się (no powiedzmy, że się poznają, raczej pierwszy raz spotykają) w klubie Compulsion. Aubrey czuje dziwny, nie znany sobie dotychczas pociąg do tajemniczego mężczyzny w kapturze (albo czapce, nie pamiętam), który uratował ją od stratowania przez tłum. Później poznaje w grupie wsparcia dla osób uzależnionych (której jest koordynatorką btw) Maxxa Demelo. Po czasie okazuje się, iż obaj mężczyźni to ta sama osoba. No i reszty się domyślacie. Jest totalnie zakazana miłość, jest niszczenie sobie życia, tysiąc pięćset złych decyzji, super hiper seks, są narkotyki, wyrzuty sumienia, poczucie winy, znowu niszczenie sobie życia i inne obiecanki cacanki.

Wszystko to miało pewien potencjał, naprawdę. Uzależniony chłopak, który diluje by utrzymać młodszego brata, ale powoli niszczący własną osobowość. Dziewczyna terapeutka, mająca ambicje i ułożony plan na swoje życie, ale też i straszną przeszłość, która ją dręczy. Gdyby tylko uczucie, które między nimi kiełkuje rozwijało się w bardziej dojrzały sposób... Gdyby tylko, to wszystko było przemyślane i opisane w zupełnie inny sposób, narracja nie byłaby irytująca i zawierała więcej emocji i drugie dno. Gdyby tylko...

Niestety żadna z moich próśb nie została spełniona i drugi tom napisany jest w taki sam sposób. Pierwszy kończy się tak, że właściwie trzeba sięgnąć po drugi jeżeli chce się poznać koniec historii (o ile jest się ciekawskim - jak ja). Jeżeli się nie jest ciekawskim i domyśla się przebiegu akcji oraz zakończenia (też się domyślałam, ale masochistycznie brnęłam dalej), to nie warto sięgać po drugi tom.

Co mogę jeszcze dodać? Za wiele na temat fabuły się nie dowiedzieliście z mojego postu. Albo napisałam aż za dużo. Tak czy siak czyta się te książki bardzo szybko. I rozumiem, że są skierowane do młodszych czytelników, więc nie można wymagać górnolotnej literatury. Ale! Ale młodsi czytelnicy tez zasługują na powieści na pewnym poziomie!

Te narkotyki, ten klub, studia... Czy Wy też widzicie w tym, powtórzę się, potencjał? Ja tak! Mało czytałam książek o terapeutkach uzależnień, które zakochują się w pacjentach/klientach (tzn. na pewno jest takich powieści mnóstwo, ja na żadną nie trafiłam). Dlatego też tak bardzo zaintrygowała mnie twórczość pani Walters. Teraz zostaje postawić sobie pytanie, co by były gdybym przeczytała oryginał? Końcowej opinii zapewne by to nie zmieniło, ale na pewno lektura byłaby mniej irytująca.

Kiedy zakładałam bookstagrama i tego bloga, nie byłam do końca świadoma jak owa książkowa część Internetu działa. Nie spodziewałam się tego, że wkrótce uda mi się nawiązać pierwszą współpracę, a później kolejne. Nie sądziłam, że po tak krótkim czasie będzie Was ze mną aż tyle! A teraz, 7 miesięcy później, objęłam patronatem książkę! I to nie byle jaką - jedną z moich ulubionych, o której pisałam na samym początku swojej działalności. Tarryn Fisher zawładnęła moim styczniem, ale mamy zaraz listopad i emocje związane z jej książkami nie opadają. Wiem, że autorka nie jest tak doceniana w naszym kraju, jak za granicą. A szkoda. Może ta książka, tak inna od poprzednich, Was przekona? Musicie pamiętać, że to nie są typowe romanse, ani książki z gatunku YA, czy NA, mimo że tak są zakwalifikowane. Choć autorka bardzo przyjaźni się z Colleen Hoover, to obie są jak woda i ogień.

Zapraszam więc na recenzję, książki której zostałam patronem medialnym, i którą bardzo ale to bardzo polecam (co poznanie po moim zaangażowaniu emocjonalnym i pisaniu jakiś psychologicznych bzdur prosto z serca, wybaczcie).

CIEMNA STRONA

MUD VEIN

Tarryn Fisher

Mud Vein to według mnie niesamowita perełka. Jest to mieszanka romansu z thrillerem psychologicznym i kryminałem, ale to zdecydowanie nie romans, do których jesteśmy przyzwyczajeni. To też nie zbyt typowy kryminał, choć początkowo wydaje nam się, że autorka powiela schemat z wielu innych książek tego gatunku. Szybko jednak zdajemy sobie sprawę, że to coś unikatowego.

"I think I get bored with my thoughts on one subject and so I leave and explore something else for a while. There’s only so much you can say about love, right? So, let’s talk about murder, psychopathy, women’s rights, and wrap it all up in an allegory." Tarryn Fisher

Kolejna podróż w głąb skomplikowanej ludzkiej psychiki. Senna, bohaterka MV, budzi się w swoje 33 urodziny w obcym domu, który jest... nigdzie. Gdzieś w cholernej Alasce, otoczony śniegiem i płotem elektrycznym. W domu jest zapas jedzenia na kilka miesięcy, mnóstwo puszek fasoli i innych dań, które się nie popsują, jest zapas drewna, są nawet ubrania. Wszystko niesamowicie przemyślane. Ktoś zapewnił im podstawowe rzeczy do przetrwania.

Senna nie jest sama.

Porywacz umieścił ją w jednym miejscu z mężczyzną, który znaczył dla niej w przeszłości bardzo wiele i prawdopodobnie nadal znaczy, tylko dotychczas nie zdawała sobie z tego sprawy. Porwani nie wiedzą o co chodzi, ani kto mógł ich tu zamknąć. Nie mają wrogów, co zaczyna działać na ich psychikę - a jeżeli któreś z nich to zaaranżowało? Jak w ogóle mają się wydostać? Nie dostali żadnej wiadomości, żadnych wskazówek. Wkrótce dostrzegają, iż ktoś chce z nimi zagrać w grę, a uwolnić może ich tylko prawda. Stawką jest ich życie.

Brak przewrotnej akcji za to dużo retrospekcji, dzięki którym poznajemy złożoność problemów Senny i jej psychikę. Nie jest to nudne, wręcz przeciwnie. To historia o tym, jak głęboko skrywamy swoje problemy i uczucia, jak ciężko jest rozróżnić miłość od bratniej duszy, a różnice zdecydowanie istnieją, co zrozumiałam właśnie dzięki owej książce. Jak ciężko nam przyznać się do uczuć i jak trauma z przeszłości może wpłynąć na naszą osobowość, mimo iż wydaje nam się, że już się z tym uporaliśmy. Cała książka to nie tylko odkrywanie psychiki bohaterów, ale i naszej własnej - za co tak bardzo ją cenię. Poza świetnie zbudowaną misterną intrygą, której za nic nie potrafiłam rozwikłać (bo kto do cholery mógł zrobić coś takiego, włożyć tyle trudu w to porwanie?), mamy przed sobą niesamowitą powieść, z dreszczykiem emocji, ale też i dającą do myślenia, trafiająca głęboko w czeluści naszych serc i umysłów. Kolejna w moim mniemaniu książka Tarryn, która ukazuje jak wiele w sobie skrywamy. Kurcze, każdy z nas ma demony. Każdy ma swoją ciemną stronę i to nie jest złe. Co myśleliście czytając Margo, która wymierzała sprawiedliwość "po swojemu"? Wiem, że to nie do niej należał ten obowiązek, ale czy bronilibyście jej aż tak zaciekle, gdyby przyszło Wam spotkać się z taką osobą i sprawą w realnym świecie?

"Every story I write is about consequences. Humans are reactors. I write about what contributes to our reactions. How we destroy ourselves, how we rebuild. I think mine are all cautionary tales." Tarryn Fisher

Po świecie chodzą chorzy ludzie. Psychiczni i niezrównoważeni. To praktycznie każdy z nas. Powtarzam, to nie jest nic złego. Dla kogoś fakt, że za każdym razem jak myje zęby, bądź ręce to sprzątam zlew, to rodzaj jakiejś paranoi. Dla innych to, że uporczywie przyglądam się sobie w lustrze i oceniam ile przytyłam, a ile schudłam, to na pewno rodzaj jakiejś choroby psychicznej. Musimy się nauczyć radzić sobie z własnymi demonami. Musimy zdjąć maski chociażby wtedy, gdy jesteśmy sam na sam z myślami. Według mnie podstawowym krokiem jaki musimy podjąć jeżeli chcemy prowadzić normalne i zrównoważone życie to wydobycie z siebie negatywów, pogodzenie się z nimi i przekształcenie je w coś w pozytywnego. Każdy z nas ma zasoby i każdy z nas jest wartościowy. Ja jeszcze tego wszystkiego nie zrobiłam, bo nie jest to takie proste ale wiem, że kiedyś to zrobię. A powieści Tarryn, jedna po drugiej uświadamiają mi bardzo wiele spraw, skrytych głęboko w mojej psychice.

No więc właśnie dlatego tak bardzo pokochałam twórczość Tarryn Fisher. Z każdą książką, z każdym bohaterem, rozdziałem, słowem - moje oczy są jak pięć złotych, szczęka na ziemi, a mózg wariuje. Trawiłam tą mroczność powoli i stopniowo. Mud Vein w szczególności pomogła mi odkryć swoje na prawdę słabe strony, takie do których nie chciałam się przyznać przed samą sobą. Zostałam do tego zmuszona, tak jak zostali zmuszeni do tego bohaterowie.

Każdy odkrywa w książkach coś innego i to jest właśnie piękne w czytaniu. Dla mnie książki Fisher są jak spotkanie z terapeutką, do której z chęcią będę wracać.

I was the star that only glowed thanks to his darkness, the light only visible because of him

Nadszedł ten czas - oficjalna premiera ACOWARU już pojutrze, a co za tym idzie pora na odświeżoną i równie oficjalną recenzję.

Post dotyczący owej książki już był i właściwie cieszy się największą popularnością na blogu, ale ponieważ dostałam polską wersję, uznałam iż pora sobie tę historię odświeżyć. I przy okazji sprawdzić jak dużą część książki zrozumiałam poprawnie... Poprzednią recenzję pisałam naprawdę pod wpływem niesamowitych emocji, nie pozwoliłam sobie nawet ochłonąć. Łapię się aż za głowę, jak widzę ile popełniłam tam błędów i jak momentami brzmiało to bez ładu i składu. Tak więc poprawiona wersja, nieco bardziej na "chłodno" jest jak najbardziej wskazana.

Mimo wszystko to nadal te same emocje i te same doznania, co kilka miesięcy temu. Wiem, że teraz zewsząd będzie płynąć fala recenzji, ale co zrobić skoro to jedna z najbardziej wyczekiwanych premier tej jesieni (jak nie roku)?

DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY

Sarah J. Maas

ACOWAR musiałam sobie dawkować. Nigdy, ale to nigdy, nie czułam się w taki sposób podczas czytania. To co zrobiła Sarah ze mną, moją głową i sercem to jest nie do pomyślenia. Powinna do książki załączać kupony na leki uspokajające, albo najlepiej na butelkę wina. Bądź trzy... Ja wiedziałam, że będzie emocjonująco, ale nie że aż tak! Z każdą stroną czułam podniecenie i ekscytacje, ale też z każdą stroną się panicznie bałam. Nie czułam tego w przypadku poprzednich tomów, które czytałam bo czytałam, nie wiedząc czego mogę się spodziewać, nie znając jeszcze zdolności Maas do szarpania naszymi emocjami. Teraz zdawałam sobie sprawę, czego się spodziewać. Wszyscy wiemy, że ziemie Prythianu czeka wojna, a co za tym idzie mogą być straty. Nadszedł w końcu czas na rozstrzygnięcie wszystkiego... Zakazałam Sarah zabijania kogokolwiek. Czy Sarah mnie posłuchała? Tego nie powiem. Sprawdźcie sami!

W tej książce fabuła i akcja nie zwalniają. Nie ma czasu na odpoczynek. Na wzięcie oddechu i zrelaksowanie się przy pięknych widokach, jakie gwarantuje nam pobyt w Valeris, mieście gwiazd. Polubiłam w końcu Feyre, która sprawuje się świetnie jako High Lady. Byłam z niej momentami naprawdę dumna. Sarah J. Maas włożyła bardzo dużo serca i roboty w to, by jej bohaterowie w końcu nabrali jakiegoś konkretnego wyrazu. To jak oni grają, co odwalają, jak sobie wzajemnie docinają jest prześwietne, ale przy tym kierują się sercem i dobrem swoich najbliższych. Cassian, Azriel, Nesta, Mor, Amren, siostry Feyry - oni wszyscy przeszli niewyobrażalną przemianę i z każdą stroną zyskują naszą sympatię.

A chwile, gdy Rhys i jego wybranka rozmawiają między sobą za pomocą ich więzi?  Nie da się ich nie pokochać. I tym bardziej serce mi się krajało na myśl, co mogła zgotować tym cudownym, pięknym i dobrym osobom Maas, bo byłam święcie przekonana, że coś im zgotowała...

Świetnie skonstruowana książka. Trzymająca w napięciu przy każdej stronie. Chyba takie rzeczy powinnam pisać w recenzji? Sądzę jednak, że nie muszę tego pisać, bo czytelnicy, którzy znają Maas, wiedzą iż inaczej być nie mogło. Tu już nie ma żartów. Zbliża się wojna, walka  jest coraz bliżej. To jest Prythian. Dwory, które mogą być z tobą, albo wbić ci nagle nóż w plecy. Poznajemy w tym tomie nieco bardziej książęta z innych dworów, a także Luciena. A każdy rozdział to

Podczas wojny nawet największy wróg może stać się Twoim sprzymierzeńcem. I na odwrót. - co Sarah umiejętnie nam przekazała. W ogóle każdy bohater w tej książce odgrywa ogromną rolę. Nie ma mniej ważnych postaci - wszyscy stają się niesamowicie istotni zarówno dla fabuły jak i dla nas, czytelników. Jak już wspomniałam każdy bohater jest bardzo, a nawet bardzo dobrze wykreowany - co jest największym plusem ACOWAR (w porównaniu do poprzednich tomów). Sarah J. Maas zdecydowanie poprawiła swój warsztat, a fakt że epicka miłość Feyry i Rhysanda nie była na pierwszym planie, tylko stanowi kolejną cegiełkę do zbudowania pozytywnej opinii. Uważam, że gdyby autorka znów skupiła się głównie na nich, całość wyszłaby mdło i nudno. 

Byłabym świnią zdradzając chociażby cień tego, co zafundowała w zakończeniu Maas bohaterom i nam, czytelnikom chociaż i tak mam wrażenie, że zdradzam za dużo, ale nie mam pojęcia jak inaczej skonstruować recenzję książki, która tak niesamowicie mocno mnie poruszyła. Zarówno moje serce, a także tysiące innych osób na całym świecie było rozszarpane na tysiąc kawałków przez przynajmniej połowę książki, chociażby tylko dlatego, że to Maas i nie wiadomo było czego się spodziewać.

To jest tylko książka, myślałam nie raz odrzucając ją na bok (po czym szybko do niej wracając...). Po co się tam denerwować, przeżywać, uprzykrzać sobie życie? Głupie fantasy! Powieść, która stała się przez tych kilka dni całym moim życiem... Bohaterowie są tylko teoretycznie fikcją, bo dla mnie stali się bardziej realni i bliżsi, niż osoby stojące obok. Niż te, które znam większość życia i mogę ich dotknąć, z którymi mogę porozmawiać. Kilka dni a historia, która wydarzyła się w Prythianie stała się moją rzeczywistością. I to chyba samo w sobie świadczy o tym, że Maas spisała się na medal.

Post, na który mam ochotę odkąd odkryłam czeluści booktuba... czyli od wczoraj. Dacie wiarę, że do dnia wczorajszego, nie oglądałam żadnych recenzji, czy innych książkowych filmików na youtube? To kwestia tego, że nie lubię oglądać filmików... YT to dla mnie muzyka i teledyski, a siedzenie i oglądanie jakiś długich nagrań, to zawsze była dla mnie strata czasu. Ale ostatnio (no czyli wczoraj) odkryłam owych booktuberów i jak na razie tag unpopular opinions spodobał mi się najbardziej. Tak bardzo, że podczas słuchania innych, w głowie już obmyślałam swoje własne odpowiedzi. I choć mam do skończenia jakieś trzy, może nawet cztery posty, to spontanicznie postanowiłam dodać coś tego typu. Ciekawi? Bo ja bardzo. Jeszcze nie wiem, co napiszę, ale ciesze się iż bezkarnie mogę właśnie pohejtować (?!). Pozwolenia udzieliłam sobie sama. 

Nie lubię serii Niezgodna Veronici Roth. Po prostu. Pierwszy tom był jeszcze według mnie ciekawy, ale drugiego nawet nie skończyłam. Dodam jeszcze ostatnio skończoną przeze mnie serię Twisted Love, czyli Twoim śladem od A. Meredith Walters. Tak jak fenomen Niezgodnej jestem w stanie zrozumieć, tak Twoim Śladem to moim zdaniem totalne nieporozumienie. Seria o potencjale całkiem dużym, została przedstawiona w niesamowicie płytki i mdły sposób. Tak samo z resztą z kolejną wychwalaną na bookstagramie duologią - Zły Romeo. Powiem tylko, seriously? 

ps. doleje oliwy do ognia - seria Manwhore, wtf?  Jak można w ogóle nazwać tak książkę?

Proste! Mam wrażenie, że seria Off-campus Elle Kennedy w Polsce jest bardzo, bardzo krytykowana i nie jest tak popularna, jak być powinna. Spotyka się to z moim oburzeniem i irytacją. Ale z drugiej strony, tak po namyśle stwierdzam, że chyba Polacy mają rację. To nie jest górnolotna literatura, to jest schematyczne i przewidywalne, wulgarne i może być dla kogoś niesmaczne. Natomiast ja nic nie poradzę i bronię chłopaków rękami i nogami. UWIELBIAM ich. To zdecydowanie moje guilty pleasure. I nie za to, że są cholernie seksowni, ale za ich poczucie humoru, oddanie i pasje, za przyjaźń. Nie wyobrażacie sobie jak bardzo chciałabym mieć takich przyjaciół! Dodam tylko, że czytałam całą serię w oryginale, to znacznie podnosi jakość lektury. Serio. Odnoszę wrażenie, że w Polsce mniej popularna jest też seria Kruczych Chłopców. To znaczy jest znana i lubiana, ale nie aż tak, jak za granicą. Spotyka się ze sporą dozą krytyki, a ja totalnie tego nie rozumiem.

ps. The Goal ma niedługo premierę w Polsce. The Goal jest dobre. Jest zupełnie inne i już nie tak bardzo osadzone w realiach akademickich. Kupujcie/czytajcie The Goal. 

Chyba każdy na booktubie wymieniał tutaj Katniss z Igrzysk Śmierci. Wybór Peete jest kontrowersyjny i niezrozumiały. Właściwie zgadzam się i nie potrafię wpaść na żaden inny trójkąt miłosny, który jakoś bardzo by mnie irytował. Może poza tym, że Hermiona ewidentnie powinna skończyć z Malfoyem! Zupełnie nie rozumiem, czemu w tym przypadku nie mogło się spełnić powiedzenie, że kto się czubi ten się lubi. Oni pasują do siebie idealnie. Słyszysz Rowling?!

To jest ciężkie. Czytam różnego rodzaju gatunki, wszystko zależy od humoru i nastroju. Jedne częściej, drugie rzadziej, natomiast nie mam zupełnie ochoty już na książki erotyczne, czy nawet na błahe new adult, w których wątek erotyczny jest nieodłącznym elementem (nie we wszystkich oczywiście, ale jeżeli tak jest, to książkę od razu skreślam). Zdecydowanie za rzadko czytam literaturę faktu i literaturę piękną.

Popular character you didn't like

Nie lubię Feyry z Dworów... Tzn. nie lubiłam. Odrobinę sympatii zyskała za sprawą ACOWARU, ale od samego początku ewidentnie działała mi na nerwy, a biorąc pod uwagę fakt, iż to ona jest narratorem, to już w ogóle droga przez ACOTAR była męką. Poza tym może Was zdziwię, ale ja nie lubię do końca Harry'ego Potter'a. Zdziwieni? Jego heroizm i wieczne szukanie problemów strasznie mnie drażniło, jeśli chodzi o HP to nie lubiłam również Zgredka. Tak po prostu - za wtykanie nosa w nie swoje sprawy, mimo że rozumiem, iż chciał być po prostu pomocny, to często działał na odwrót (dobra, jak zmarł to uroniłam łezkę bądź dwie...). Skoro nie lubię Niezgodnej, to muszę wspomnieć o Tris. To ona i jej emocjonalne rozchwianie w drugim tomie sprawiły, że odłożyłam serie i do niej nie wróciłam. A skoro nie przypadły mi do gustu książki pani Walters, to muszę powiedzieć, że to przede wszystkim przez Aubrey Duncan. Jak ja jej nie lubię! Początkowo za sam fakt wyboru kierunku studiów pałałam do niej sympatią, nasza znajomość miała potencjał, sami rozumiecie... Ale wystarczyła chwila i to legło w gruzach. Nie cierpię jej.

Popular author you don't like

Dobra, to pytanie jest bez sensu, bo musiałabym teraz wspomnieć o tych autorkach, które wymieniłam chociażby w pierwszym podpunkcie. Walters, Katy Evans. I jeszcze coś - chyba nie lubię Kinga, choć nie czytałam jego książek i pewnie nie powinnam tego pisać. Nie bijcie. Ja nie lubię tego gatunku i jakoś na samą myśl o Kingu przewracam teatralnie oczami.

Popular book trope that you're tired of seeing

Dużo osób wskazuje tutaj trójkąty miłosne - ja tego nie zrobię. To jest chyba nieodłączny element romansów i od tego nie uciekniemy. Jak tego nie chcemy, po prostu ich nie czytajmy. Ja za to wskaże coś innego - mam dosyć wątku samobójstwa, chorób i gwałtu. Któreś z nich powtarza się praktycznie w każdej książce NA/YA. W gwoli ścisłości - ten wątek drażni mnie właśnie w powieściach dotyczących osób młodych. Gdy jest to literatura obyczajowa, czy kryminał, napisany mądrze, w sposób wstrząsający, to bardzo to szanuje i mogę czytać. Natomiast co drugi nastolatek, który zmaga się z problemami, jak dorosły? Już nie. Za dużo tego. 

Popular series you don't want to read

Nie wiem czemu, ale raczej nie sięgnę po Zakon Mimów, czy jak to się tam zwie. Tak samo jak książki z serii Żniwiarz. Nie przeczytałam też i raczej nie przeczytam Władcy Pierścieni. Zaczęłam raz Księżniczkę z lodu C. Leckberg z sagi o Fjällbace - totalnie nie przypadł mi gustu charakter jej powieści, ciężki i toporny klimat. Jest jeszcze jedna seria, której chyba już nie przeczytam, chociaż może i bym chciała - ale nie zabijcie mnie za to. Po prostu pierwszy tom, mimo że był piękny, to męczyłam niesamowicie długo, co zniechęciło mnie do reszty. I klimat - wiem, magiczny i wspaniały, ale nie mój. O czym piszę? O Cmentarzu zaginionych książek Carlos'a Ruiz Zafón. Nie sądzę tez bym kiedykolwiek przeczytała Dary Anioła Cassandry Clare. Nie i już.

What movie adaptation is better than the book   

To będzie zaskoczenie, ale zdecydowanie nie lubię książki I wciąż ją kocham. Uważam, iż film jest o niebo lepszy. To jedna z nielicznych książek Sparksa, które czytałam (dobra, czytałam tylko dwie), ale ta w porównaniu do filmu nie przypadła mi do gustu ani trochę. Do grona takich adaptacji, które uważam za lepsze, to Hobbit. Nie wiem czy to kwestia tego, że Hobbita słuchałam jako audiobooka podczas czytania, i mimo że to była całkiem przyjemna książka, to nie wczułam sie tak bardzo jak powinnam. Natomiast film bardzo, ale to bardzo lubię.